POLSKIE ZWIĄZKI ZAWODOWE OPIEKUNÓW MEDYCZNYCH

Powstają właśnie Polskie Związki Zawodowe Opiekunów Medycznych.
Zakładając tę organizację mamy na celu dokończyć plan rządu rozpoczęty w 2007 roku. Ktoś kiedyś podjął się tego ale nie skończył i sprawa ucichła.
Skoro dla potrzeb rynku został stworzony ten zawód dlaczego ma dalej "wisieć" w powietrzu?
co nam to da?
1. zawód opiekuna medycznego jest zalegalizowany jako zawód medyczny przez Ministra Zdrowia Z. Religę
2. Ustalić nalezy stałą minimalną stawkę podstawy płac dla tego zawodu
3. Potrzebne nam kontraktowanie etatów przez NFZ dzięki czemu będą miejsca pracy na umowę o pracę
4. ze względu na uregulowaną prawnie sytuację zwiększy się chęć zatrudniania nas jako personelu medycznego na oddziałach szpitalnych
5. ustalenie i zatwierdzenie naszych praw i obowiązków

Nie czekajmy, zrzeszajmy się. Razem możemy zrobić o wiele więcej niż jednostka. Już czas uregulowac to wszystko i doprowadzić sprawę do końca dla nas, dla osób, które się jeszcze uczą, dla przyszłych opiekunów. Dziś to my żebrzemy o jakąkolwiek pracę by zostać w zawodzie godząc się na umowy śmieciowe czy pracę na czarno. Przecież mamy rodziny na utrzymaniu i chcemy żyć godziwie. Pracodawcy składają do NFZ wnioski o zakontraktowanie etatów, a ten odmawia. Inni pracodawcy nie chcą opiekunów medycznych jako pracowników bo nie wiedzą co to za zawód.
Ile można!?
do dzieła ludzie!
zachęcam do włączenia się do grupy na Faebook'u (klik)

POZDRAWIAM WSZYSTKICH OPIEKUNÓW

z serii RATOWNICTWO: USZKODZENIA MIEDNICY

razy miednicy... (Medycyna Ratunkowa wyd II..., ITLS)

Urazy miednicy powstają najczęściej w wyniku wypadków komunikacyjnych (zwłaszcza gdy biorą w nich udział piesi) lub upadków z wysokości.

Anatomia
Kości miednicy stanowią oparcie dla ciała i są miejscem przyczepu wielu grup mięśniowych. Miednica jest zbudowana z dwóch bezimiennych kości (każda z nich zbudowana jest z kości biodrowej, kulszowej i łonowej) które łączą się w obrębie panewki stawu biodrowego, kości krzyżowej i kości guzicznej. Obręcz miedniczna składa się z dwóch kości bezimiennych i kości krzyżowej. W miednicy znajdują się część dolna dróg moczowych i część dolnego odcinka przewodu pokarmowego, obejmująca zstępnicę, esicę, odbytnicę i odbyt. Prawidłowa szerokość nie większą niż 2-4 mm. W obrębie miednicy przebiegają duże naczynia tętnicze i żylne. Urazy miednicy mogą być powodem masywnego krwawienia z uszkodzonych naczyń miedniczych, złamanych kości miednicy i z mięśni miedniczych. Narządy miednicy są w większości zaopatrywane w krew przez tętnicę biodrową wewnętrzną. Większość krwiaków miednicy jest pochodzenia żylnego: nienaruszona otrzewna ścienna może spowodować tamponadę krwiaka w przestrzeni zaotrzewnowej.
Mechanizmy większości złamań miednicy obejmują zgniecenie boczne (np uderzenie pieszego z boku)zgniecenie przednio tylne (np czołowe wypadki komunikacyjne) i pionowe siły rozrywające (upadek z wysokości)

Chorzy z urazem wielonarządowym mogą mieć hipotensję z różnych przyczyn, ale zawsze należy brać pod uwagę znaczne krwawienie spowodowane ciężkimi złamaniami miednicy. Dokładne rozpoznanie złamania na podstawie wstępnego badania miejscowego może być trudne.

Badanie miednicy
- należy ścisnąć miednicę oburącz w wymiarze przednio-tylnym i bocznym oraz ucisnąć okolicę spojenia łonowego
- należy odnotować obecność krwi w cewce moczowej i obecność krwiaków w obrębie moszny i krocza.
- kończyny należy ocenić pod kątem obecności tętna w odcinkach dystalnych, czucia, przemieszczeń i zaburzeń długości
Postępowanie (ITLS)
Złamanie miednicy rozpoznaję się podczas badania pierwotnego ITLS poprzez delikatny ucisk na talerze biodrowe, biodra i spojenie łonowe. W przypadku każdego złamania miednicy istnieje ryzyko poważnego krwawienia, należy się więc przygotować na wystąpienie wstrząsu a chorego niezwłocznie przetransportować do szpitala (ładuj i jedż) Krwawienie wewnętrzne z niestabilnej miednicy można zmniejszyć stosując stabilizację okrężna miednicy. Wcześniej do stabilizacji miednicy używano spodni przeciwwstrząsowych lub temblaka zrobionego z prześcieradeł, obecnie dostępne są stworzone do tego celu pasy miednicze, alternatywnie kamizelka KED
Chorego ze złamaną miednicą przewozi się na sztywnych noszach. Szczególnie przydatne są nosze próżniowe, znacznie wygodniejsze niż sztywne nosze ortopedyczne. Przetaczanie chorego ze złamaną miednicą może nasilić krwawienie. Do przeniesienia chorego na sztywne nosze ortopedyczne należy wykorzystać rozkładane nosze podbierakowe lub skorzystać z pomocy odpowiedniej liczby osób.

z serii RATOWNICTWO- przesięki do jam ciała w wyniku urazów

Przesięki do jam ciała... ( Badanie fizykalne... )
"Nieleczona niewydolność krążenia a także inne schorzenia przebiegające z retencją płynu mogą doprowadzić do gromadzenia się go w jamach ciała tzw przesięków w opłucnej, otrzewnej, osierdziu.
Przesięk w jamie opłucnej - powoduje duszność i zwiększa wysiłek oddechowy, w przypadku nieleczonej niewydolności krążenia samo usunięcie płynu nie przynosi ulgi gdyż płyn zbiera się ponownie. Przesieki opłucnowe zwykle lokalizują się jednostronnie (przeważnie prawa jama opłucnej)
Płyn w otrzewnej - jest powodem wystąpienia u pacjenta wstrętu do jedzenia anoreksji i mdłości, puchlina brzuszna utrudnia ruchy. ogranicza ruchy przepony zwłaszcza w pozycji leżącej.
Płyn w osierdziu - pojawia się w ciężkich przypadkach niewydolności krążenia, powoduje ograniczenie napełniania jam serca, zwiększając tym samym zastój żylny i zmniejszając rzut serca."

 Płyn w jamach ciała

Jamy ciała:

-jamy opłucnowe

-osierdzie

 -jama otrzewnowa

Charakter płynu:

-przesięk

 -wysięk

Objawy kliniczne

Płyn w jamie opłucnowej:

• kaszel, krwioplucie
• ból w klatce piersiowej nasilający się przy oddychaniu, przy ruchach ciała
• duszność
• gorączka (zależy od etiologii)
• stłumienie odgłosu opukowego
• szmer pęcherzykowy osłabiony lub nieobecny
• tarcie opłucnej
• rtg klatki piersiowej
• USG  

Płyn w worku osierdziowym

• duszność początkowo wysiłkowa, następnie spoczynkowa
• ból w okolicy zamostkowej lub przedsercowej, promieniujący do pleców, zmniejszający się w pozycji siedzącej, przy pochyleniu do przodu, narastający w pozycji leżącej
• obrzęk twarzy, szyi z sinicą tego regionu
• przepełnienie żył szyjnych
• powiększenie wątroby
• tętno słabo wypełnione
• niskie wartości ciśnienia tętniczego krwi 
• powiększenie sylwetki serca
• niewyczuwalne uderzenie koniuszkowe
• przyspieszona czynność serca
• narastające ściszenie tonów serca
• niski woltaż zapisu ekg
• powiększenie sylwetki serca w rtg klatki piersiowej
• objawy płynu w osierdziu w badaniu echokardiograficznym  

Płyn w jamie otrzewnej:

• objawy zależne od przyczyny wodobrzusza
• uczucie pełności, dyskomfortu w jamie brzusznej
• powiększanie obwodu brzucha
• brzuch rozlany, symetrycznie uwypuklony po bokach
• brzuch uwypuklony, bardzo napięty, pępek wygładzony lub z przepukliną
• skóra cienka, lśniąca z poszerzonymi naczyniami żylnymi
• wyczuwalny objaw przemieszczania fali płynu

POSZKODOWANY NIEPRZYTOMNY

HIGIENICZNE MYCIE I HIGIENICZNA DEZYNFEKCJA RĄK (algorytm)

HIGIENICZNE MYCIE I HIGIENICZNA DEZYNFEKCJA RĄK

METODĄ WCIERANIA ŚRODKA DEZYNFEKCYJNEGO

 

CEL OGÓLNY

kształtowanie umiejętności higienicznego mycia rąk i ich higienicznej dezynfekcji 

 

Cel zabiegu:

zapewnienie czystości rąk poprzez:

• obniżenie liczby drobnoustrojów flory przejściowej
• redukcja flory stałej
• zmycie z powierzchni rąk zanieczyszczeń organicznych i brudu 

 

Wskazania:

• przed i po wykonaniu zabiegów aseptycznych
• przed i po wykonywaniu zabiegów pielęgnacyjnych
• po ewentualnym skażeniu skóry rąk
• przed i po kontakcie z pacjentem

Zasady:

• wykonać zawsze czynności wstępne przed myciem i dezynfekcją rąk
• używać mydła z dozownika, naciskając jego ramię łokciem
• zmoczyć ręce przed nałożeniem preparatu myjącego
• myć ręce przez 60 sekund (krótszy czas nie daje oczekiwanego efektu)
• spłukać dokładnie mydło pod bieżącą wodą
• wycierać ręce jednorazowym ręcznikiem
• używać letniej wody
• osuszać ręce przed dezynfekcją
• zakręcać kurek używając ręcznika jednorazowego
• nie pracować w odzieży z długim rękawem 

SCHEMAT POSTĘPOWANIA PO ZABIEGU

1.Zdjąć rękawiczki

2.Umyć higienicznie ręce

3.Osuszyć ręce ręcznikiem jednorazowym

4.Wykonać higieniczną dezynfekcję rąk

5.Pielęgnować skórę rąk kremem nawilżającym

HIGIENICZNE MYCIE RĄK OPARTE JEST NA SCHEMACIE AYLIFFE 

 

ALGORYTM WYKONANIA CZYNNOŚCI WSTĘPNYCH 

 

• zdejmij obrączki, pierścionki, bransoletki, zegarek 
• obetnij krótko (równo z opuszką palca) i wyczyść paznokcie
•   zmyj lakier 

 

ALGORYTM WYKONANIA CZYNNOŚCI WŁAŚCIWYCH

zwilż ręce letnią, bieżącą wodą

                             ↓

nanieś na dłonie ułożone w kształcie kubka mydło

z dozownika łokciowego

                              ↓

myj ręce (dłonie i nadgarstki) zgodnie ze standardem mycia rąk

                             ↓

zapewnij całkowite pokrycie rąk środkiem myjącym

                             ↓

spłucz ręce pod bieżącą letnią wodą i osusz papierowym

jednorazowym ręcznikiem 

 

ALGORYTM MYCIA RĄK – TECHNIKĄ

AYLIFFE

 

• pocieraj dłonią o dłoń – wewnętrzne części dłoni
• pocieraj częścią dłoniową prawej ręki
• o powierzchnię grzbietową lewej ręki
• pocieraj częścią dłoniową lewej ręki
• o powierzchnię grzbietową prawej ręki
• spleć palce i przesuwaj nimi do zagłębień między palcowych – od strony grzbietowej i od strony dłoniowej
• pocieraj grzbietową powierzchnią zgiętych palców jednej dłoni podzgiętymi palcami drugiej dłoni – zarówno lewej jak i prawej
• pocieraj ruchami obrotowymi kciuk prawej dłoni o wewnętrzną część drugiej dłoni i odwrotnie
• pocieraj okrężnie opuszkami palców prawej ręki zagłębienia dłoniowe lewej ręki i odwrotnie
• umyj nadgarstki   

• UWAGA:
  
  
  • Powtórz wszystkie czynności 5 krotnie.
  • Myj dokładnie wszystkie powierzchnie rąk zwracając szczególną uwagę na opuszki palców, kciuki i przestrzenie między palcami.
  • Łączny czas mycia powinien wynosić 60 sekund, płukania 30 sekund. 
  
   HIGIENICZNA DEZYNFEKCJA RĄK  METODĄ WCIERANIA ŚRODKA DEZYNFEKCYJNEGO
  
  
  ALGORYTM WYKONANIA

   

  • nanieś na dłoń ułożoną w kształcie kubka 3-5 ml środka dezynfekującego z dozownika łokciowego
  • wcieraj preparat w skórę rąk i nadgarstków
  • przez 60 sekund, aŜ do całkowitego wyschnięcia techniką Ayliffe

  
  

  UWAGA:

  
  

  • Powtórz wszystkie czynności 5 krotnie.
  • Łączny czas dezynfekcji powinien wynosić 60 sekund.
  • Poczekaj aż skóra rąk wyschnie.

TOALETA JAMY USTNEJ (ALGORYTMY)

Ocena stopnia wydolności samoobsługowej pacjenta

Jest to wyznacznik oznaczenia zakresu udzielanej pomocy podczas pielęgnacji jamy ustnej. Na tej podstawie można szacować zakres oczekiwanej przez pacjenta pomocy.

1. pełna wydolność samoobsługowa- pielęgnację jamy ustnej wykonują samodzielnie pacjenci chodzący z pełnym lub zupełnym zakresem poruszania się  lub pozostający w łóżku, lecz z zachowaną sprawnością kończyn górnych.
2. częsciowa wydolność samoobsługowa- pielęgnację jamy ustnej wykonują pacjenci , korzystając z pomocy pielęgniarki lub opiekuna
3. brak wydolności samoobsługowej- pielęgnację jamy ustnej u ciężko chorych lub chorych nieprzytomnych wykonuje pielęgniarka lub opiekun medyczny

 W skład toalety jamy ustnej wchodzą: mycie zębów, podniebienia, języka, oczyszczenie tkanek znajdujących się pomiędzy zębami a policzkami oraz przestrzeni międzyzębowych . Mycie żebów powinno odbywac się rano po obudzeniu pacjenta , wieczorem przed zasnięciem oraz 30 minut po każdym posiłku. Dodatkowo raz na dobę wieczorową porą powinno się oczyścić zęby z kamienia nazębnego za pomocą nici dentystycznych. Raz dziennie również należy zrobić ocenę jamy ustnej przy użyciu dodatkowego oświetlenia.  Najczęściej występujące zmiany to:

• zapalenie jamy ustnej, dziąseł (zaczerwienienie, obrzęk błony śluzowej, nieprzyjemny zapach, ubytki w błonie śluzowej o nieregularnych brzegach)
• afty- białe plamki otoczone czerwonym rąbkiem , piekący ból, ślinotok
• parodontoza- ruchomość zębów, towarzyszące krwawienia
• zapalenie ślinianek - bolesne pęknięcia w kącikach ust, powiększenie i bolesność ślinianek w czasie dotyku
• opryszczka- pęcherze wypełnione płynem na czerwieni wargowej i kącikach ust
• zapalenie migdałków- powiększone, zaczerwienione i obłożone żółto białym ropnym nalotem migdałki 

CELEM TOALETY JAMY USTNEJ JEST

• oczyszczenie jamy ustnej z resztek pokarmów
• zapobieganie stanom zapalnym i zakażeniom w jamie ustnej
• zlikwidowanie przykrego smaku i zapachu z ust
• poprawa samopoczucia pacjenta
• zapobieganie próchnicy 
• pobudzenie wydzielania śliny
• wykonanie masażu dziąseł
• leczenie określonych zmian patologicznych w jamie ustnej według zaleceń lekarskich i pielęgniarskich

Zabieg zalecany u pacjentów

• z zaburzeniami świadomości
• ze zmniejszoną aktywnością psychoruchową
• ze zmniejszoną odpornością na zakażenia
• z zaburzeniami połykania
• z niemożnością przyjmowania pokarmów drogą doustną

przeciwwskazania

• stany po niektórych zabiegach operacyjnych, 
• urazy okolicy jamy ustnej

 w czasie wykonywania toalety jamy ustnej może dojść do

• uszkodzenia błony śluzowe jamy ustnej
• zachłyśnięcia się pacjenta
• przeniesienia drobnoustrojów
• krwawienia
• nasilenie dolegliwości bólowych

 PODSTAWOWE ZASADY W CZASIE WYKONYWANIA ZABIEGU TOALETY JAMY USTNEJ
 
1. zapoznanie się ze stanem pacjenta i ocena jego samodzielności w celu określenia zakresu pomocy
2. udzielenie pacjentowi informacji o istocie zabiegu oraz uzyskanie zgody na jego wykonanie (jesli pacjent jest nieprzytomny informujemy rodzinę o zabiegu)
3. uzgodnienie pory wykonania zabiegu
4. szanowanie prawidłowych nawyków i zwyczajów higienicznych pacjenta (jesli są nieprawidłowe wprowadzić edukację)
5. stosowanie środków do płukania jamy ustnej z uwzględnieniem rodzaju zmian chorobowych w ustroju pacjenta


TOALETA JAMY USTNEJ U PACJENTÓW Z PEŁNĄ WYDOLNOŚCIĄ SAMOOBSŁUGOWĄ
 w sytuacji:
- u osób w pełni sprawnych fizycznie, które samodzielnie się poruszają.
- u osób w pełni sprawnych fizycznie, które ze względu na spoczynkową formę leczenia (np. ostra niewydolność krążenia, opatrunki gipsowe itp.) powinny pozostać w łóżku
- u osób z zaburzoną sprawnością fizyczną i utrudniona możliwością samodzielnego przemieszczenia się , np. poruszanie się na wózku, przy kuli czy lasce
- u osób w pełni sprawnych fizycznie lecz z zaburzonymi procesami psychicznymi (np. zaburzenia pamięci, depresja)

    STRUKTURA CZYNNOŚCI

1. CZYNNOŚCI PRZYGOTOWAWCZE

A. przygotowanie opiekuna
- higieniczne mycie rąk
- ocena samodzielności pacjenta , sprawności fizycznej i psychicznej oraz nawyków higienicznych pacjenta

B. przygotowanie sprzętu, otoczenia i materiałów
  1. pomoc w przygotowaniu przyborów
    - pasta do zębów, nici dentystyczne, płyn do płukania jamy ustnej
    - szczoteczka do mycia zębów
    - kubek z wodą (30 stopni C) do płukania jamy ustnej lub z naparem z liści szałwii, azulanem
      (jeśli są patologiczne zmiany w jamie ustnej)
    - jeśli pacjent posiada protezy - pojemnik i środek do czyszczenia protez
    - miska nerkowata jeśli pacjent przebywa w łóżku
    - jesli pacjent nie posiada pasty do zębów przygotowujemy roztwór z soli kuchennej i sody oczyszczanej w proporcjach 1:2
   2. w łazience przygotowac krzesło przy umywalce, ustawić przybory toaletowe blisko pacjenta ale tak by mu nie przeszkadzały, zapewnienie spokoju w czasie toalety
  3. w łóżku osłonić pacjenta parawanem w celu zapewnienia warunków intymności , zabezpieczenie bielizny pościelowej i osobistej przed zabrudzeniem

C. przygotowanie pacjenta
- w przypadku nieprawidłowych nawyków higienicznych pacjenta przekazanie mu informacji o znaczeniu toalety jamy ustnej dla zdrowia oraz o prawidłowym sposobie jej wykonania
- zapewnienie wygodnej pozycji w łóżku - półwysokiej lub wysokiej , a w łazience pozycji na krześle.

2. CZYNNOŚCI WŁAŚCIWE 

   toaleta jamy ustnej w łóżku
- podanie pacjentowi przyborów
- obserwacja sposobu wykonania toalety

toaleta jamy ustnej w łazience
- umożliwienie pacjentom sprawnym lokomocyjnie korzystania z łazienki, umywalki
- zapewnienie bezpieczeństwa pacjentom osłabionym, umożliwienie przyjęcia pozycji siedzącej z oparciem
- przeniesienie przyborów do łazienki
- obserwacja sposobu wykonania toalety
- zapewnienie pacjentowi wygodnej pozycji w łóżku oraz warunków do odpoczynku

3.  CZYNNOŚCI KOŃCOWE  

a. uporządkowanie sprzętu, materiałów i otoczenia
- zapewnienie estetycznego wyglądu otoczenia
- ewentualne uporządkowanie zestawu lub dopilnowanie aby użyty sprzęt uporządkował pacjent samodzielnie
b. postępowanie z pacjentem
- zapewnienie estetycznego wyglądu bielizny osobistej i pościelowej pacjenta
c. czynności końcowe wykonywane przez opiekuna medycznego / pielęgniarkę
- higieniczne mycie rąk
- w razie potrzeby zaplanowanie dalszej edukacji na temat pielęgnacji jamy ustnej pacjenta


TOALETA JAMY USTNEJ U PACJENTÓW Z CZĘŚCIOWĄ WYDOLNOŚCIĄ SAMOOBSŁUGOWĄ

Częściowa wydolność samoobsługowa pacjenta występuje podczas ciężkiego przebiegu różnych chorób.

STRUKTURA CZYNNOŚCI 

1. czynności przygotowawcze

a. przygotowanie opiekuna /pielęgniarki
- higieniczne mycie rąk
- zapoznanie się ze stanem pacjenta
b. przygotowanie materiału, sprzętu, otoczenia
- przygotowanie zestawu

• pasta do zębów, nici dentystyczne, płyn do płukania jamy ustnej
• szczoteczka do mycia zębów
• kubek z wodą (30 stopni C) do płukania jamy ustnej lub z naparem z liści szałwii, azulanem (jeśli są patologiczne zmiany w jamie ustnej)
•  jeśli pacjent posiada protezy - pojemnik i środek do czyszczenia protez
•  miska nerkowata jeśli pacjent przebywa w łóżku
•  jesli pacjent nie posiada pasty do zębów przygotowujemy roztwór z soli kuchennej i sody oczyszczanej w proporcjach 1:2
• ręcznik
• małe źródło światła (mała latarka)

• rękawiczki jednorazowe

- zapewnienie intymności pacjentowi (parawan)

c. przygotowanie pacjenta
- poinformowanie o celu zabiegu
- uzyskanie jego zgody na wykonanie toalety jamy ustnej
- ułożenie pacjenta w pozycji półwysokiej lub bocznej

CZYNNOŚCI WŁAŚCIWE

1. założenie rękawiczek
2. zabezpieczenie bielizny osobistej pacjenta i pościelowej przed zamoczeniem
3. dokonanie oceny stanu jamy ustnej , błon śluzowych i uzębienia (za pomocą dodatkowego małego światła)
4. podanie pacjentowi przyborów do pielęgnacji jamy ustnej
5. uzależnienie pomocy od wydolności pacjenta i jego życzeń, np. nałożenie pasty do zębów na szczoteczkę, podanie kubka, płukanie, wyjęcie protez
6. oczyszczenie ust z resztek użytych środków i zanieczyszczeń
7. zapewnienie pacjentowi wygodnej pozycji w łóżku oraz warunków do odpoczynku

CZYNNOŚCI KOŃCOWE 

a. uporządkowanie sprzętu, materiałów i otoczenia
- zapewnienie estetycznego wyglądu otoczenia
-  uporządkowanie użytego zestawu
b. postępowanie z pacjentem
- zapewnienie estetycznego wyglądu bielizny osobistej i pościelowej pacjenta
c. czynności końcowe wykonywane przez opiekuna medycznego / pielęgniarkę
- higieniczne mycie rąk
- odnotowanie w dokumentacji pacjenta  wykonania zabiegu i zaobserwowanych zmian w obrębie jamy ustnej



 TOALETA JAMY USTNEJ U PACJENTÓW NIESAMODZIELNYCH CAŁKOWICIE


pacjenci w stanie śpiączki spowodowanej różnym podłożem
pacjenci nieprzytomni

STRUKTURA CZYNNOŚCI

1. czynności przygotowawcze
a. przygotowanie opiekuna medycznego / pielęgniarki
- higieniczne mycie rąk
- zapoznanie się ze stanem pacjenta

b. przygotowanie materiału, sprzętu, otoczenia

- przygotowanie zestawu

• szczoteczka i pasta do zębów
• szpatułka z nawiniętą gazą  ewentualnie zacisk pean z gazikiem
• gaziki
• miseczka z roztworem do czyszczenia jamy ustnej (jeżeli nie ma pasty do zębów: boraks z gliceryną w stosunku 1:2, Aphtin, woda z dodatkiem soku z cytryny...)
• rękawiczki jednorazowe, ewentualnie maseczka i okulary ochronne
• kubek do płukania jamy ustnej u pacjentów z zachowanym odruchem połykania
• płyn do płukania jamy ustnej: woda o temp. 30 stopni C, roztwór nadmanganianu potasu (jasny fiolet, napar z kwiatów rumianku, szałwii, tymianku, roztwór z soli kuchennej na bazie wody w stosunku 3/4 łyżki soli na 1 litr wody
• wazelina
• dwie miski nerkowate ( jedna na zużyte gaziki, druga na płukania)
• pojemnik na protezy
• ręcznik
• źródło sztucznego światła
• drewniana szpatułka ewentualnie szczękorozwieracz

- osłonięcie łóżka pacjenta parawanem

2. czynności właściwe

  -założenie rękawiczek
  - zabezpieczenie bielizny osobistej i pościelowej
  - wyjęcie protez zębowych jeśli są obecne
- uciśnięcie języka szpatułka owiniętą gazikiem ( u pacjentów nieprzytomnych zastosowanie szczękorozwieracza)
- dokonanie oceny stanu jamy ustnej
- usunięcie za pomocą jałowego gazika wydzieliny z jamy ustnej
- nałożenie pasty do zębów na suchą, czystą i miękką szczoteczkę
- oczyszczanie dziąseł w kierunku od tyłu do przodu jamy ustnej

• ustawienie włosia szczoteczki pod kątem 45 st. na dziąsłach w miejscu połączenia z zębami i skierowanie włosia w kierunku dziąseł
• delikatne "wymiatanie" szczoteczką z dziąseł na zęby
• wykonanie ruchów okrężnych na każdym zębie

- oczyszczenie wewnętrznej części zębów
- oczyszczanie powierzchni gryzącej zębów
- oczyszczanie tkanki znajdującej się pomiędzy wewnętrzną powierzchnią policzka a zębami
- oczyszczanie szczęki dolnej w ten sam sposób co górnej
-  oczyszczanie podniebienia twardego za pomocą 6 delikatnych ruchów: 2 po środku i po 2 po obu stronach w kierunku od tylnej części podniebienia ku przodowi
- oczyszczanie grzbietu języka

• wykonanie 6 ruchów, dwóch po środku i po dwa po bokach
• nie nalezy stosować zbyt mocnego ucisku ani zbyt głębokich ruchów gdyż wywoła to odruch wymiotny pacjenta

- czyszczenie dodatkowe podczas toalety wieczornej zębów za pomocą nici dentystycznych

• przygotowanie nitki o długości 30-45 cm.
• owinięcie jej na palcach wskazujących obu rąk
• wprowadzenie nitki między sąsiadujące zęby i przesuwanie jej od przodu do tyłu
• oparcie i napięcie nitki o boczną powierzchnię zęba i ostrożne przesuwanie od góry do dołu kilka razy
• przejście na boczną powierzchnię sąsiedniego zęba
• oczyszczenie w ten sposób każdego zęba

- usunięcie szczoteczką nadmiaru pasty i wydzieliny ( jeśli pacjent może połykać pozwalamy na wypłukanie)
- wyczyszczenie i założenie protez zębowych
- osuszenie ręcznikiem twarzy i warg pacjenta
- posmarowanie warg wazeliną lub innym środkiem ochronnym
- usunięcie ręcznika spod brody pacjenta
- ułożenie pacjenta w wygodnej pozycji dostosowanej do jego stanu zdrowia

3. czynności końcowe


 a. uporządkowanie materiału, sprzętu i środków
- uporządkowanie zestawu i użytych przyborów według obowiązujących zasad
- zapewnienie estetycznego wyglądu bliższego otoczenia
b. postępowanie z pacjentem
- zapewnienie czystości bielizny osobistej pacjenta i pościelowej ( w razie zabrudzenia lub zamoczenia nalezy zmienić)
c. czynności końcowe opiekuna / pielegniarki
- zdjęcie rękawiczek
- higieniczne mycie rąk
- udokumentowanie wykonania czynności i zaobserwowanych zmian w okolicach jamy ustnej

WYMIANA WORKA DWUCZĘŚCIOWEGO STOMIJNEGO (ALGORYTM CZYNNOŚCI PIELEGNACYJNYCH WEDŁUG PROCEDUR PIELEGNIARSKICH)

Procedura wymiany dwuczęściowego sprzętu stomijnego

Jakość życia pacjentów po operacji wyłonienia stomii w znacznym stopniu zależy do właściwego jej zabezpieczenia.
Optymalne zabezpieczenie stomii dwuczęściowym sprzętem stomijnym powinno spełniać następujące warunki:

• całkowita szczelność dla gazów oraz treści jelitowej lub moczu
• całkowita izolacja wydalanej treści od rany pooperacyjnej
• skuteczna ochrona skóry wokół stomii
• zapewnienie pacjentowi maksymalnego poczucia bezpieczeństwa

Szczególną zaletą dwuczęściowego sprzętu stomijnego jest możliwość przyklejenia płytki na kilka dni. Dzięki temu unika się drażnienia skóry przez częste odklejanie przylepca.
Sprzęt dwuczęściowy zapewnia pewniejsze zabezpieczenie stomii.
CEL PROCEDURY
Prawidłowa wymiana sprzętu dwuczęściowego z zachowaniem kolejności działań połączona z edukacją pacjenta.
ZAKRES DZIAŁANIA
Pacjenci z wyłonioną stomią jelitową lub moczową.
ODPOWIEDZIALNOŚĆ
Pielęgniarka lub opiekun medyczny z uprawnieniami do opieki stomijnej - jest odpowiedzialna za:

• prawidłową wymianę dwuczęściowego sprzętu stomijnego
• przygotowanie sprzętu oraz potrzebnych akcesoriów pomocniczych
• przekazywanie informacji w sposób jasny i zrozumiały dla pacjenta
• zapewnienie życzliwej atmosfery oraz intymności w czasie wymiany sprzętu

PRZYGOTOWANIE POMIESZCZENIA
/ w zależności od warunków danego oddziału /

• sala chorych, gabinet zabiegowy, łazienka
• lusterko /umieszczone na stałe lub przenośne/
• dostęp do bieżącej ciepłej wody
• kozetka

PRZYGOTOWANIE SPRZĘTU STOMIJNEGO I DODATKOWYCH MATERIAŁOW POMOCNICZYCH

• sprzęt dwuczęściowy składający się z płytki i odpowiedniego rodzaju worka
• akcesoria do pielęgnacji skóry wokół stomii
• nożyczki
• długopis
• miarka do stomii
• gaza, ręcznik papierowy, papier toaletowy
• rękawiczki
• kosz na odpady medyczne

PRZYGOTOWANIE PACJENTA
Pielęgniarka/ opiekun medyczny- informuje pacjenta o potrzebie wymiany sprzętu stomijnego i uzgadnia z nim czas i miejsce.
PRZEBIEG PROCEDURY
Pielęgniarka:

• ocenia bieżące możliwości psychofizyczne pacjenta w zakresie możliwości wykonywania wymiany worka oraz przyswajania wiedzy uwzględniając:
  • dobę pooperacyjną
  • stan psychiczny
  • stopień świadomości
  • wiek
  • aktywność fizyczną
  • percepcję wzrokową
  • sprawność manualną
• przygotowuje odpowiedni zestaw dwuczęściowy
• zakłada rękawiczki
• ustala pozycję ciała jaką przyjmie pacjent w trakcie wymiany sprzętu stomijnego /leżąca, siedząca, stojąca/ i pomaga przyjąć wybraną pozycję
• odsłania brzuch
• o ile jest taka potrzeba opróżnia worek stomijny / dotyczy to rodzaju worka- ileo i uro/ ze zgromadzonej treści jelitowej lub moczu
• gdy jest to możliwe oraz gdy istnieje taka potrzeba udostępnia pacjentowi lusterko celem uzyskania lepszej widoczności stomii
• delikatnie, zaczynając od górnej części, odkleja palcami jednej ręki zużytą płytkę , przytrzymując jednocześnie palcami drugiej ręki skórę tak aby uniknąć jej nadmiernego pociągania; dodatkowo używa chusteczki/gaziki zmywające które ułatwiają i zmniejszają ból skóry przy usuwaniu płytki
• zużyty sprzęt wyrzuca do kosza na odpady medyczne
• gazą wyciera resztki kału, śluzu z powierzchni śluzówki stomii oraz skóry wokół niej i wyrzuca zużyty materiał do kosza na odpady medyczne
• zmywa skórę wokół stomii oraz śluzówkę stomii za pomocą gazy, ciepłej wody oraz mydła
• ręcznikiem papierowym delikatnie osusza skórę i stomię
• przykłada miarkę do stomii aby odrysować odpowiedni kształt
• nożyczkami wycina w miarce otwór w przybliżeniu odpowiedni do wielkości i kształtu stomii
• przykłada szablon do stomii i sprawdza czy nie trzeba nanieść poprawek
• przykłada miarkę z ostatecznie opracowanym szablonem do płytki i długopisem odrysowuje wzór
• nożyczkami wycina otwór w płytce
• jeszcze raz osusza skórę wokół stomii
• stosując chusteczki/gaziki z płynem ochronnym przygotowuje powierzchnię skóry do przyklejenia woreczka
• zdejmuje papier lub folię zabezpieczającą część przylepną płytki
• zabezpiecza okolicę stomii pastą uszczelniająco – gojącą:
  pierwsza wersja:
  • wyciska wianuszek pasty wokół śluzówki stomii bezpośrednio z tubki
  • wilgotnym palcem modeluje pastę tak aby dotykała do śluzówki stomii
  • czeka do momentu zgęstnienia pasty, około 2-3 minuty
  
  druga wersja:
  • wyciska wianuszek pasty bezpośrednio na płytkę, wokół wyciętego otworu
  • wilgotnym palcem modeluje pastę przesuwając ją w kierunku brzegu otworu
  • czeka do momentu zgęstnienia pasty, około 2-3 minuty
  
  
• przykleja płytkę do lekko naciągniętej skóry wokół stomii
• dociska palcem powierzchnię płytki między śluzówką stomii a pierścieniem
• przygotowuje odpowiedni rodzaj worka, końcówkę worka ileo zapina odpowiednią zapinką, w worku uro zamyka kranik
• dopina do płytki odpowiedni rodzaj worka prosząc jednocześnie pacjenta o napięcie powłok brzusznych; dużym ułatwieniem jest posmarowanie wystającej części pierścienia płytki chusteczką/gazikiem zmywającym
• pociągając delikatnie worek w dół sprawdza czy jest on prawidłowo przypięty
• zasłania pacjentowi brzuch
• zdejmuje rękawiczki i wyrzuca je do kosza na odpady medyczne
• wykonuje higieniczne mycie rąk
• uzupełnia dokumentację pacjenta

ALGORYTM POCHODZI Z PODRĘCZNIKA DLA PIELĘGNIAREK "PODSTAWY PIELĘGNIARSTWA TOM 2 "

WYMIANA JEDNOCZĘŚCIOWEGO WORKA STOMIJNEGO (ALGORYTM)

Procedura wymiany jednoczęściowego worka stomijnego

 

Jakość życia pacjentów po operacji wyłonienia stomii w znacznym stopniu zależy od właściwego jej zabezpieczenia.
Optymalne przyklejenie jednoczęściowego worka stomijnego powinno spełniać następujące warunki:

• całkowitą szczelność dla gazów oraz treści jelitowej lub moczu
• całkowitą izolację wydalanej treści od rany pooperacyjnej
• skuteczną ochronę skóry wokół stomii
• zapewnienie pacjentowi poczucia bezpieczeństwa

Jednoczęściowy worek stomijny wymaga codziennej wymiany.
Częste odklejanie worka od skóry może powodować podrażnienie.

CEL PROCEDURY
Szczelne zabezpieczenie stomii dla wydalanych gazów, treści jelitowej lub moczu.

ZAKRES DZIAŁANIA
Pacjenci z wyłonioną stomią jelitową lub moczową.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ
Pielęgniarka lub opiekun medyczny z uprawnieniami do opieki stomijnej są odpowiedzialni za:

• wybór prawidłowego rodzaju worka stomijnego
• profesjonalną wymianę worka stomijnego
• przygotowanie sprzętu oraz potrzebnych akcesoriów pomocniczych
• przekazywanie informacji w sposób jasny i zrozumiały dla pacjenta
• zapewnienie życzliwej atmosfery oraz intymności w czasie wymiany sprzętu

PRZYGOTOWANIE POMIESZCZENIA
/ w zależności od warunków danego oddziału /

• sala chorych, gabinet zabiegowy, łazienka
• lusterko /umieszczone na stałe lub przenośne/
• dostęp do bieżącej ciepłej wody
• kozetka

PRZYGOTOWANIE SPRZĘTU STOMIJNEGO I DODATKOWYCH MATERIAŁOW POMOCNICZYCH

• odpowiedni rodzaj worka stomijnego w wersji jednoczęściowej
• akcesoria do pielęgnacji skóry wokół stomii
• nożyczki
• długopis
• miarka do stomii
• gaza, ręcznik papierowy, papier toaletowy
• rękawiczki
• kosz na odpady medyczne

PRZYGOTOWANIE PACJENTA
Pielęgniarka/ opiekun medyczny- informuje pacjenta o potrzebie wymiany worka stomijnego i uzgadnia z nim czas i miejsce.
PRZEBIEG PROCEDURY
Pielęgniarka lub opiekun medyczny z uprawnieniami:

• ocenia bieżące możliwości psychofizyczne pacjenta w zakresie możliwości wykonywania wymiany worka oraz przyswajania wiedzy uwzględniając:
  • dobę pooperacyjną
  • stan psychiczny
  • stopień świadomości
  • wiek
  • aktywność ruchową
  • percepcję wzrokową
  • sprawność manualną
• przygotowuje odpowiedni rodzaj worka stomijnego w wersji jednoczęściowej
• zakłada rękawiczki
• ustala pozycję ciała jaką przyjmie pacjent w trakcie wymiany woreczka/leżąca, siedząca, stojąca/ i pomaga przyjąć wybraną pozycję
• odsłania brzuch
• o ile jest taka potrzeba opróżnia worek stomijny / dotyczy to rodzaju worka- ileo i uro/ ze zgromadzonej treści jelitowej lub moczu
• gdy jest to możliwe oraz gdy istnieje taka potrzeba udostępnia pacjentowi lusterko celem uzyskania lepszej widoczności stomii
• delikatnie, zaczynając od górnej części, odkleja palcami jednej ręki przylepiec zużytego worka, przytrzymując jednocześnie skórę palcami drugiej ręki tak aby uniknąć jej nadmiernego pociągania. Znaczącym ułatwieniem w odklejaniu, niwelującym przykre odczucia przez pacjenta, jest używanie chusteczek/gazików zmywających.
• zlepia przylepiec zużytego worka i wyrzuca do kosza na odpady medyczne
• gazą wyciera resztki kału, śluzu z powierzchni śluzówki stomii oraz skóry wokół niej i wyrzuca zużyty materiał do kosza na odpady medyczn
• zmywa skórę wokół stomii oraz śluzówkę stomii za pomocą gazy, ciepłej wody oraz mydła
• ręcznikiem papierowym delikatnie osusza skórę i stomię
• ocenia wielkość stomii, jej kształt i wygląd
• przykłada miarkę do stomii aby odrysować odpowiedni kształt
• nożyczkami wycina w miarce otwór w przybliżeniu odpowiadający średnicy stomii
• przykłada szablon do stomii i sprawdza czy nie trzeba nanieść poprawek
• przykłada miarkę z ostatecznie opracowanym szablonem do przylepca i długopisem odrysowuje wzór
• nożyczkami wycina otwór w przylepcu
• jeszcze raz osusza skórę wokół stomii
• stosując chusteczki/gaziki z płynem ochronnym przygotowuje powierzchnię skóry do przyklejenia woreczka
• zapina worek w wersji –ileo- odpowiednią zapinką, w wersji –uro- zamyka kranik
• zdejmuje folię zabezpieczającą powierzchnię przylepca
• zginając worek na pół, zaczynając od dolnego bieguna stomii przykleja go do lekko naciągniętej skóry
• palcem wygładza worek wokół stomii oraz sprawdza czy brzegi przylepca są idealnie przyklejone, bez fałdów
• pociągając delikatnie worek w dół sprawdza czy jest on prawidłowo przyklejony
• zasłania pacjentowi brzuch
• zdejmuje rękawiczki i wyrzuca je do kosza na odpady medyczne
• wykonuje higieniczne mycie rąk
• uzupełnia dokumentację pacjenta

 algorytm pochodzi z podręcznika dla pielęgniarek

TEST PISEMNY NR 7 OM ( Z KLUCZEM ODPOWIEDZI)

Z.4. ŚWIADCZENIE USŁUG OPIEKUŃCZYCH I PIELĘGNACYJNYCH OSOBIE CHOREJ I NIESAMODZIELNEJ ( nowa podstawa programowa)

zad.1
Kolejne etapy całego procesu pielęgnowania to:
a. ocena stanu pacjenta, planowanie i ustalanie celów, ocena efektywności podjętych działań, wdrażanie planu opieki
b. ocena stanu pacjenta i diagnoza, planowanie i ustalenie celów, wdrażanie planu opieki, ocena efektywności podjętych działań
c. planowanie i ustalanie celów, ocena stanu pacjenta i diagnoza, wdrażanie planu opieki, ocena efektywności podjętych działań
d. planowanie i ustalanie celów, ocena stanu pacjenta i diagnoza, ocena efektywności podjętych działań, wdrażanie planu opieki

zad. 2
Opiekun medyczny  w relacjach interpersonalnych zobowiązany jest traktować podopiecznego w sposób
a. ustalony z rodziną podopiecznego
b. uznany przez opiekuna medycznego za najwłaściwszy
c. podmiotowy, z poszanowaniem praw i wolności podopiecznego
d. określony przez pracodawcę , w zapisach umowy o pracę opiekuna medycznego

zad. 3
zadaniem opiekuna medycznego świadczącego opiekę w domu chorego, jest
a. zawarcie umowy opiekuńczej z podopiecznym
b. zawarcie umowy opiekuńczej z rodziną podopiecznego
c. rozpoznanie sytuacji materialnej podopiecznego i jego rodziny
d. wykonywanie czynności opiekuńczych i pielęgnacyjnych wobec podopiecznego

zad. 4
Opiekun medyczny zaobserwował , że 18 letnia podopieczna , poruszająca się na wózku inwalidzkim na skutek pourazowego uszkodzenia rdzenia kręgowego, jest smutna, apatyczna, milcząca, nie podejmuje żadnej aktywności, nie ma apetytu i cierpi na bezsenność. Stan ten wskazuje na
a. bulimię
b. depresję
c. anreksję
d. schizofrenię

zad. 5
W przypadku cięzkiej niedrożności dróg oddechowych, spowodowanej zadławieniem kęsem pokarmowym , udzielanie pierwszej pomocy poszkodowanemu samodzielnie oddychającemy , opiekun medyczny zobowiązany jest rozpocząć od
a. wezwania karetki pogotowia
b. wykonania sztucznego oddychania
c. podania poszkodowanemu płynu do wypicia
d. wykonania 5 uderzeń w okolicę międzyłopatkową

zad. 6
Pani Anna przeszła operację wszczepienia endoprotezy stawy biodrowego, aktualnie porusza się przy pomocy balkonika. W tej sytuacji najwłaściwszym sposobem wykonania kąpieli podopiecznej jest
a. kąpiel ciała w wannie
b. toaleta całego ciała w łóżku
c. toaleta ciała w wannie z zastosowaniem stołka wannowego
d. kąpiel pod prysznicem z zastosowaniem krzesła toaletowego

zad. 7
Do technik komunikacji z osobą niepełnosprawną intelektualnie należy
a. komunikacja przez dotyk
b. tylko komunikacja werbalna
c. komunikacja werbalna i niewerbalna
d. komunikacja polegająca na podobnym reagowaniu jak osoba niepełnosprawna

zad. 8
Narządem połozonym w prawym podżebrzu, wytwarzającym żółć jest
a. trzustka
b. wątroba
c. żołądek
d. śledziona

zad. 9
Najwyższe miejsce w hierarchii potrzeb wg Abrahama Maslova zajmuje potrzeba
a. samorealizacji
b. odżywiania
c. bezpieczeństwa
d. przynależności

zad. 10
Do wykonania pomiaru ciśnienia tętniczego krwi opiekun medyczny powinien poprosić podopiecznego o przyjęcie pozycji
a. zawsze stojącej
b. zawsze leżącej
c. siedzącej lub leżącej
d. stojącej lub siedzącej

zad. 11
Zintegrowany system do higieny osobistej w zakładach opieki zdrowotnej obejmuje
a. system zabiegów pielęgnacyjnych i opiekuńczych
b. system wanien terapeutycznych i wózków transportowych
c. zestaw środków służących do toalety ciała i dbania o higienę otoczenia
d. zestaw sprzętu służącego do przemieszczania i przewożenia pacjenta zintegrowany ze sprzętem do mycia lub kąpieli chorego

zad. 12
Piramida żywieniowa informuje o tym
a. w jaki sposób przygotowywać zdrowe posiłki i kontrolować należną masę ciała
b. które składniki odżywcze i grupy produktów są pożądane w diecie osób odchudzających się
c. ile porcji różnych grup produktów powinno znaleźć się w posiłkach zjadanych w ciągu dnia
d. ile porcji różnych grup produktów powinno znaleźć się w posiłkach zjadanych w ciągu miesiąca

zad. 13
Częstotliwość tętna u pacjenta z zaburzeniami rytmu serca mierzy się przez
a. 90 sekund
b. 60 sekund
c. 45 sekund
d. 15 sekund

zad. 14
Właściwą techniką karmienia obłożnie chorego , który jest bardzo osłabiony , ma apetyt i zachowany odruch połykania jest
a. karmienie doustne
b. żywienie pozajelitowe
c. karmienie przez zgłębnik
d. żywienie przez gastrostomię

zad. 15
Do kompetencji opiekuna medycznego związanych z żywieniem chorych przez gastrostomię należy
a. karmienie doustne pacjenta
b. przygotowanie mieszanki odżywczej
c. zmiana opatrunku wokół gastrostomii
d. żywienie przez gastrostomię

zad. 16
Z uwagi na zaburzenia termoregulacji występujące u pacjentów w przebiegu choroby Parkinsona , nalezy zadbać
a. o stosowanie diety bogato kalorycznej
b. o stosowanie bielizny ze sztucznych włókien
c. o ubiór adekwatny do temperatury otoczenia
d. o motywowanie chorego do aktywności fizycznej

zad. 17
Pani Dorota na skutek SM porusza się na wózku inwalidzkim. Wcześniej prowadziła aktywny tryb życia , jej pasją była hodowla kwiatów rabatowych. Obecnie większość wolnego czasu spędza w domu , nudzi się obserwując widok za oknem. Którą z form spędzania wolnego czasu powinien zaproponować opiekun medyczny podopiecznej?
a. wspólne wyjście do parku lub ogrodu
b. modernizację ogródka przydomowego
c. czytanie czasopism o tematyce ogrodniczej
d. oglądanie programów TV o tematyce ogrodniczej

zad. 18
Udział opiekuna medycznego w wypracowaniu u pacjenta schematu mikcji , polega na
a. prowadzeniu dobowej zbiórki moczu
b. przestrzeganiu stałych pór podawania basenu
c. systematycznym opróżnianiu worka z moczem
d. cyklicznym cewnikowaniu pęcherza moczowego

zad. 19
Przerwanie lub niedostateczny dopływ krwi do mózgu , to główna przyczyna
a. udaru mózgu
b. choroby Parkinasona
c. choroby Alzheimera
d. stwardnienia rozsianego

zad. 20
Głównym zadaniem opiekuna medycznego w opiece nad chorym z cukrzycą jest
a. wykonywanie pomiarów temperatury ciała
b. przestrzeganie zaleceń dietetycznych
c. rozwijanie uzdolnień i zainteresowań
d. organizacja czasu wolnego

zad. 21
Kluczowym zadaniem opiekuna medycznego w profilaktyce  amputacji kończyn dolnych u chorego na cukrzycę jest
a. systematyczne badanie poziomu cukru we krwi
b. dbanie o częstą zmianę bielizny osobistej i odzieży
c. ułożenie chorego na materacu przeciwodleżynowym
d. staranna pielęgnacja stóp , stosowanie skarpet bezuciskowych

zad. 22
Do wykonania zabiegów higienicznych choremu w łóżku służą
a. wózki kąpielowe, myjki wielorazowe
b. wanienki pneumatyczne, łatwoślizgi
c. podnośniki wannowe, myjki jednorazowe
d. podnośniki wannowe, wanienki pneumatyczne

zad. 23
W celu zapewnienia pacjentowi po amputacji kończyny dolnej jak największego zakresu samodzielności , nalezy wyposażyć go w
a. wózek inwalidzki mechaniczny
b. wózek inwalidzki elektryczny
c. protezę bioelektryczną
d. protezę kosmetyczną

zad. 24
Do założenia okładu rozgrzewającego nalezy użyć
a. gorącej wody i spirytusu salicyl.
b. ceratki i spirytusu salicyl.
c. gorącej wody i spirytusu 70%
d. ceratki i spirytusu 70%

zad. 25
Zmiana górnych warstw pościeli u pacjenta obłożnie chorego obejmuje
a. obluźnienie wierzchniego przykrycia, zmianę poszewek, zmianę prześcieradła
b. obluźnienie wierzchniego przykrycia, zmianę poszewek, zmianę podkładu gumowego
c. obluźnienie wierzchniego przykrycia, zmianę poszewek , zmianę podkładu płóciennego
d. obluźnienie wierzchniego przykrycia, zmianę poszewek, zmianę poszwy

zad. 26
Pan Janusz- podopieczny DPS uskarża się na brak kontaktów z najbliższymi, często bywa smutny, bardzo tęskni za wnukami. W tej sytuacji w postawie i zachowaniu podopiecznego ujawniła się
a. potrzeba samorealizacji
b. potrzeba bezpieczeństwa
c. potrzeba przynależności i miłości
d. potrzeba szacunku dla samego siebie

zad. 27
wymiana brudnego worka stomijnego dwuczęściowego NIE ZAWSZE wymaga
a. wymiany płytki stomijnej
b. umycia skóry wokół stomii
c. dopasowania worka stomijnego
d. zabezpieczenia skóry wokół stomii

zad. 28
Bańki ogniowe na skórze pacjenta dorosłego w celu uzyskania efektu terapeutycznego , pozostawia się maksymalnie na
a. 5-10 minut
b. 15-20 minut
c. 25-30 minut
d. 35-40 minut

zad. 29
Przeciwwskazaniem do wykonania pacjentowi zabiegu oklepywania klatki piersiwej jest
a. zapalenie płuc
b. unieruchomienie w łóżku
c. choroba nowotworowa płuc
d. okres zdrowienia po zabiegu operacyjnym

zad. 30
Decyzja o sposobie leczenia ran odleżynowych nalezy do kompetencji
a. rodziny pacjenta
b. opiekuna medycznego
c. lekarza i pielęgniarki
d. opiekuna medycznego i pielęgniarki

zad. 31
Do wykonania ćwiczeń oddechowych pacjentowi z przewlekłą choroba płuc , nalezy użyć
a. koncentratora tlenu
b. aparatu Triflo
c. nebulizatora
d. inhalatora

zad. 32
W opiece nad pacjentem z tendencją do występowania zaparć należy
a. ograniczyć w diecie produkty bogatoresztkowe i ilość wypijanych płynów
b. ograniczyć w diecie produkty bogatoresztkowe i wyeliminowac napoje gazowane
c. wprowadzić do diety produkt zawierające błonnik i zwiększyć aktywność fizyczną
d. wprowadzić do diety produkty zawierające błonnik i zmniejszyć aktywność fizyczną

zad. 33
w opiece nad pacjentem gorączkującym należy
a. monitorować temperaturę ciała i ograniczyć podaz płynów
b. monitorować temperaturę ciała i zastosować dietę bezresztkową
c. monitorować temperaturę ciała i dbać o prawidłowe nawodnienie
d. monitorować temperaturę ciała i zastosować dietę bogato kaloryczną

zad. 34
skąpomocz rozpoznaje się u pacjenta, który wydala w ciągu doby
a. 2000ml moczu
b. 1500ml moczu
c. 1000ml moczu
d. 500ml moczu

zad. 35
zadaniem opiekuna medycznego w profilaktyce odlezyn jest
a. zmienianie pozycji chorego w łóżku
b. ocenianie ryzyka odlezyn wg wybranej skali
c. wyrównywanie zaburzeń i niedoborów żywieniowych
d. ustalanie dla chorego indywidualnego planu opieki i zmiany pozycji

zad. 36
segregację odpadów medycznych przeprowadza się
a. w miejscu ich powstawania
b. w specjalnych pomieszczeniach przyszpitalnych
c. w przedsiębiorstwach zajmujących się  segregacją odpadów komunalnych
d. w specjalnych jednostkach zajmujących się segregacją odpadów medycznych

zad. 37
w celu wyeliminowania zewnętrznych przyczyn upadków pacjenta z zaburzeniami lokomocji, należy
a. zastosować farmakoterapię
b. zaopatrzyć pacjenta w okulary
c. zastosować maty antypoślizgowe
d. usprawnić kondycję ruchową pacjenta

zad. 38
w celu przeprowadzenia dekontaminacji rozlanych płynów ustrojowych naeży w kolejności
a. zastosować na rozlane płyny środek dezynfekcyjny, po upływie wymaganego czasu dezynfekcji zebrać je higroskopijnym materiałem i umieścić w czerwonym worku
b. zastosować na rozlane płyny detergenty , zebrać płyny higroskopijnym materiałem i umieścić w czerwonym worku
c. zastosować na rozlane płyny środek dezynfekcyjny , po upływie wymaganego czasu dezynfekcji zebrać je higroskopijnym materiałem i umieścić w czarnym worku
d. zastosowac na rozlane płyny detergenty , zebrać płyny higroskopijnym materiałem i umieścić w czarnym worku

zad. 39
Pacjent z kolostomią w codziennej diecie nie powinien
a. unikać gazowanych słodkich napojów
b. unikać produktów wzdymających
c. ograniczać ostrych przypraw
d. ograniczać spożycia wody

zad. 40
w przypadku stwierdzenia u chorego utraty przytomności , pierwszym działaniem opiekuna powinno być
a. wykonanie sztucznego oddychania
b. zastosowanie pozycji bezpiecznej
c. udrożnienie dróg oddechowych
d. ocenienie oddechu


KLUCZ ODPOWIEDZI DO TESTU

1 B, 2 C, 3 D, 4 B, 5 D, 6 D, 7 C, 8 B, 9 A, 10 C
11 D, 12 C, 13 B, 14 A, 15 D, 16 C, 17 A, 18 B, 19 A, 20 B
21 D, 22 B, 23 C, 24 D, 25 D, 26 C, 27 A, 28 B, 29 C, 30 C
31 B, 32 C, 33 C, 34 D, 35 A, 36 A, 37 C, 38 A, 39 D, 40 C

testy pochodzą z książki " Egzamin zawodowy- Opiekun medyczny. Zestaw zadań. Nowa podstawa programowa" wydawnictwo edukacyjne ESAN

UDZIELANIE PIERWSZEJ POMOCY

PIERWSZA POMOC- proste, natychmiastowe czynności ratunkowe wykonywane przez świadków lub uczestników wypadku przed przybyciem na miejsce zdarzenia zespołu ratownictwa medycznego.
Jest to zespół czynności podejmowanych w celu ratowania osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego, wykonywanych przez osobę znajdującą się w miejscu zdarzenia , w tym również z wykorzystaniem udostępnionych do powszechnego obrotu wyrobów medycznych oraz produktów leczniczych.

Kazdy człowiek powinien znać podstawowe zasady pierwszej pomocy i udzielać jej przed przybyciem na miejsce zdarzenia ekipy ratownictwa medycznego.

Cele udzielania pierwszej pomocy:

• ratowanie ludzkiego życia
• ratowanie ludzkiego zdrowia
• ograniczenie skutków urazów i nagłych zachorowań
• opieka nad poszkodowanym

Epidemiologia stanów bezpośredniego zagrożenia życia wykazuje, że sa one powodowane czynnikami zewnętrznymi , czyli urazami czy zatruciami, nagłymi zachorowaniami lub ostrymi stanami istniejących wcześniej schorzeń.

Zaburzenia, które mogą przyczynić się do śmierci:

• niedrożność dróg oddechowych
• utrata przytomności
• nagłe zatrzymanie oddychania i krążenia
• masywne krwawienia
• rozległe oparzenia
• wychłodzenie organizmu
• zatrucie
• rozległe obrażenia różnych okolic ciała

W/g ustawy z dn. 8. IX. 2006r. o Pańswtowym Ratownictwie Medycznym, stan nagłego zagrożenia zdrowotnego to
" Stan polegający na nagłym lub przewidywanym w krótkim czasie pojawieniu się objawów pogarszania zdrowia , którego bezpośrednim następstwem może być poważne uszkodzenie funkcji organizmu lub uszkodzenie ciała, lub utrata życia, wymagający podjęcia natychmiastowych medycznych czynności ratunkowych i leczenia..."

Czynności ratunkowe wykonywane w ramach pierwszej pomocy na miejscu wypadku:

• rozpoznanie stanu bezpośredniego zagrożenia życia
• wezwanie służb ratunkowych
• ewakuacja ze strefy zagrożenia lub usunięcie czynnika szkodliwego 
• resuscytacja krążeniowo oddechowa
• zatamowanie ewentualnego krwawienia zewnętrznego
• zaopatrzenie rany
• wykonanie unieruchomienia w przypadku urazu kostno stawowego
• ułożenie poszkodowanego w pozycji bezpiecznej
• zapewnienie poszkodowanemu komfortu termicznego
• zapewnienie poszkodowanemu komfortu psychicznego

W stanach bezpośredniego zagrożenia życia szybkie i właściwe udzielenie pierwszej pomocy może decydować o przeżyciu poszkodowanego.
Udzielanie pierwszej pomocy poszkodowanemu jest prawnym i moralnym obowiązkiem każdego uczestnika, świadka lub sprawcy zdarzenia.

OGÓLNE ZASADY POSTĘPOWANIA NA MIEJSCU WYPADKU:

1. OCENA SYTUACJI
- co się stało i jakiego typu jest zdarzenie
-czy na miejscu zdarzenia występują jakieś zagrożenia
-okoliczności i przyczyny wypadku
-ilu jest poszkodowanych
-czy zagrożone jest czyjeś życie
-czy poszkodowany choruje
-czy poszkodowany przyjmuje jakieś lekarstwa, jakie?
-czy przy poszkodowanym znajdują się jakieś przedmioty mówiące o przyczynie wypadku (np. bransoletka o cukrzycy)
-czy dostępna jest apteczka pierwszej pomocy
-czy w pobliżu znajduje się automatyczny defibrylator (AED)
-jaki był mechanizm urazu
-czy będzie potrzebna pomoc specjalistyczna
-czy mogą mi pomóc inni świadkowie wypadku

2. OCENA BEZPIECZEŃSTWA
przyczyny wypadku mogą również stanowić zagrożenie dla osoby ratującej życie poszkodowanemu.
Sprawdzamy więc bezpieczeństwo osoby poszkodowanej oraz bezpieczeństwo własne osoby udzielającej pomocy.

3. PIERWSZA POMOC / czynności
- wstępna ocena poszkodowanego (ocena podstawowych funkcji życiowych)
  ocena stanu świadomości
  ocena obecności prawidłowego oddechu
-wezwanie służb ratunkowych
-wstępne badania urazowe poszkodowanego
-likwidacja stanów bezpośredniego zagrożenia życia
-szczegółowe badanie poszkodowanego
-zaopatrzenie obrażeń ciała
-ułożenie poszkodowanego w pozycji bezpiecznej

Ocena podstawowych funkcji życiowych i wstępne badanie urazowe pozwolą ocenić stan poszkodowanego i wybrac tryb postępowania ratunkowego. Głównym celem tych czynności jest identyfikacja stanów bezpośredniego zagrożenia życia.
Próby stawiania rannego na nogi, przenoszenie go bez potrzeby, mogą być przyczyną dodatkowych urazów lub pogłębić powstałe już obrażenia.

4. OCENA STANU ŚWIADOMOŚCI

Jest to próba nawiązania kontaktu słownego z poszkodowanym , oraz badaniu jego wrażliwości na bodźce bólowe.
- podchodzimy i głosno pytamy co sie stało
-powtórzyć pytanie jeśli chory nie odpowiada lub mówi niewyraźnie (czy mnie słyszysz, czy wszystko w porządku itp. )
-polecić wykonanie prostych czynności, np. otwórz oczy
- przy braku odpowiedzi dotknąc dłonią czoła, policzka poszkodowanego , ucisnąc kilka razy płatek ucha, delikatnie potrzasnąć jego ramionami

Osoba nieprzytomna nie reaguje na próby nawiązania kontaktu słownego, ani na bodźce bólowe. Zaburzenia świadomości poszkodowanego po urazie mogą być objawem niedotlenienia, wstrząsu, obrażen czaszkowo mózgowych lub napadu drgawkowego. Podczas wstępnego badania poszukujemy przyczyn zaburzenia świadomości.

5. OCENA ODDYCHANIA

Polega na stwierdzeniu za pomocą wzroku , słuchu i dotyku prawidłowego oddechu u poszkodowanego. W tym celu nalezy pochylić się nad twarzą poszkodowanego , udrożnić jego drogi oddechowe (odchylić głowę do tyłu, unieść żuchwę, przysunąć swój policzek i ucho do ust ofiary)W ten sposób można usłyszeć szmer oddechu i poczuć jego ciepło na policzku. Jednocześnie patrzymy na klatkę piersiową i obserwujemy jej ruchomość
Dodatkową ocenę oddechu możemy uzyskac kładąc rękę na klatce piersiowej poszkodowanego i wyczuwać jej ruchomość.
Na badanie oddechu nalezy przeznaczyć ok 10 sekund. Czas ten pozwoli na dokładną ocenę oddychania, i uniknięcie pomyłki.

czestość oddechowa

niemowlę 30-50 oddechów na minutę
dziecko 2-3 latka 24-40 odd. / min
7-8 lat dziecko 17-23 odd./min
dziecko 10-14 lat 13-19 odd./min
dorosły 10-20 odd./min (średnio 14-16)

Osoby udzielające pierwszej pomocy powinny wezwać pomoc specjalistyczną i przystąpić do resuscytacji krążeniowo oddechowej zawsze gdy poszkodowany jest nieprzytomny lub nie oddycha.

6. WEZWANIE SŁUŻB RATUNKOWYCH

7. WSTĘPNE BADANIE URAZOWE POSZKODOWANEGO

polega na ocenie poszkodowanego w celu stwierdzenia obrażeń stanowiących bezpośrednie zagrożenie życia tj. masywne krwawienie, złamanie wielu żeber (wiotka klatka piersiowa), rana kłuta klatki piersiowej lub brzucha, rana postrzałowa, odma opłucnowa zastawkowa (tzw.odma prężna), tkliwy wzdęty brzuch, niestabilność miednicy, złamanie obu kości udowych. Po stwierdzeniu obrażeń nalezy je natychmiast zaopatrzyć.
Badanie należy wykonywac dwiema rękami. Polega ono na lekkim uciskaniu całego ciała poszkodowanego - okolica po okolicy- przy jednoczesnej wnikliwej obserwacji (zasada: patrz i wyczuj).
badanie rozpoczyna się od głowy i szyi, zwracamy uwagę na stan żył szyjnych , krwawienia zewnętrzne.
Stwierdzenie wypełnienia żył szyjnych jest objawem pomocnym w rozpoznaniu ODMY PRĘŻNEJ.
Zapadnięte żyły szyjne mogą wskazywać na WSTRZĄS HIPOWOLEMICZNY.
Ofiarom wypadków drogowych oraz upadków z wysokości nalezy unieruchomić szyjny odcinek kręgosłupa.
Następnie trzeba ocenić klatkę piersiową. Zwracamy uwagę na ruchomość ścian klatki piersiowej, przede wszystkim na jej niestabilność i obecność ruchów asymetrycznych, oraz stwierdzić występowanie bolesności , ran, ciał obcych.
Kolejną ocenianą okolicą jest brzuch. Nalezy go obejrzeć, ocenić jego uwypuklenie, stwierdzić obecność ran i ciał obcych, a następnie delikatnie obmacać aby ocenić tkliwość i występowanie obrony mięśniowej.
Przez delikatne ściśnięcie talerzy biodrowych trzeba ocenić ewentualne obrażenia miednicy. Stwierdzenie niestabilności wskazuje na złamanie. nalezy uważać, bo może mu towarzyszyć krwawienie wewnętrzne zaotrzewnowe.
Badanie kończyn rozpoczyna się od ud. Następnie ocenia się golenie i stopy. Potem od ramion w kierunku rąk.
Podczas badania kończyn szukamy zniekształceń.
W przypadku obrażeń uogólnionych po ocenie podstawowych funkcji życiowych - zwłaszcza gdy poszkodowany jest nieprzytomny- nalezy zawsze wykonać wstępne badanie urazowe. Natomiast w przypadku obrażeń miejscowych gdy ich mechanizm nie wskazuje na zagrożenie życia i dotyczy jednej okolicy ciała , a w ocenie wstępnej nie stwierdzono odchyleń od normy (poszkodowany przytomny, prawidłowo oddychający bez utraty przytomności , nie podający innych dolegliwości ) badanie szczegółowe wówczas nie będzie konieczne.

8. SZCZEGÓŁOWE BADANIE POSZKODOWANEGO

Gdy nie są konieczne czynności resuscytacji krążeniowo oddechowej należy przystąpić do badania szczegółowego. Musi być ono przeprowadzone szybko i dokładnie, a jednocześnie delikatnie by nie przysporzyć poszkodowanemu dodatkowego bólu . W trakcie tego badania można stwierdzić obrażenia dodatkowe lub przeoczone w czasie wstępnego badania
Podczas badania zawsze obserwujemy twarz chorego przytomnego . Pytamy o zawroty głowy, ból , nudności, wymioty, uczucia ciepła lub zimna, ogólnego osłabienia, wzmożonego pragnienia, zaburzenia ostrości wzroku, obserwujemy ruchomość gałki ocznej.

a. BADANIE GŁOWY

Należy przesuwać dwiema rękami po głowie w celu wykrycia obrzęków lub ran, czy złamań.
- krwiak w okolicy wyrostka sutkowego (objaw Battleya) podejrzenie złamania kości skalistej

b. BADANIE TWARZY

nalezy zwrócić uwagę na zabarwienie skóry i jej temperaturę.
- skóra blada, sina, czerwona -podejrzenie zaburzeń oddychania i krążenia krwi
-skóra zimna, blada, pokryta potem- podejrzenie wstrząsu
- krwiaki wokół oczy (krwiaki okularowe)- świadczą o złamaniu podstawy czaszki

c. BADANIE NOSA

nalezy zwrócić uwagę na
- utrata węchu, świadczy o złamaniu podstawy czaszki
- bolesność uciskowa, krwawienie- podejrzenie złamania kości nosa
- obecność sadzy w nozdrzach- podejrzenie oparzenia
- wypływ płynu mózgowo rdzeniowego- podejrzenie złamania podstawy czaszki

d. BADANIE USZU 

nalezy stwierdzić czy poszkodowany słyszy jednakowo obydwoma uszami i czy występuje wypływ płynu mózgowo rdzeniowego- złamanie podstawy czaszki

e. BADANIE OCZU

oczy trzeba badać równocześnie, nalezy zwrócić uwagę na ich wielkość i równość
-nierówność źrenic- zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego
oczy powinny być równe i reagować na światło
należy poszukiwać ciał obcych i wylewów krwawych na gałce ocznej.

f. BADANIE JAMY USTNEJ

nalezy zwrócić uwagę na prawidłowość funkcji oddychania

• obecność chrypki, zaburzeń połykania- podejrzenie oparzenia
• specyficzny zapach z ust poszkodowanego- podejrzenie cukrzycy
• należy stwierdzić obecność ciał obcych , resztek pokarmów, krwi oraz uszkodzonych protez zębowych gdyż mogą one spowodować niedrożność dróg oddechowych.

Oglądając wargi trzeba przyjrzeć się ich zabarwieniu:

• zasinienie może wskazywać na niedotlenienie
• obecność ran i oparzeń- wskazuje na zatrucie

 g. BADANIE SZYI

rozpoczynamy od rozluźnienia odzieży, następnie dwoma rękami przesuwamy po karku od podstawy czaszki do barków starając się wyczuć miejsca wrażliwe na dotyk- podejrzenie ran, złamań.

h. BADANIE KLATKI PIERSIOWEJ

zwracamy uwagę na jej budowę, regularność i symetryczność oddechów.
-nieprawidłowa ruchomość z jednej strony , tzw. powłóczenie, świadczy o złamaniu żeber
badając dwoma rękami trzeba wyczuć miejsca wrażliwe na dotyk- podejrzenie ran i złamań. Szczególnie niebezpieczne są rany kłute klatki piersiowej. Badając obojczyki nalezy ocenić ich kształt i bolesność uciskową- podejrzenie złamania.

i. BADANIE BRZUCHA

trzeba poszukiwać miejsc wrażliwych na dotyk, w przypadku obecności bólu obrzęku, należy podejrzewać występowanie obrażeń wewnętrznych. Podczas badania nalezy stwierdzić czy poszkodowany kontroluje czynności fizjologiczne i czy nie występują krwawienia z naturalnych otworów ciała- podejrzenie obrażeń narządów wewnętrznych.

j. BADANIE KOŃCZYN

każdą kończynę należy badać osobno, trzeba sprawdzić swobodę ruchów, oraz stwierdzić czy nie występują obrzęki , deformacje, bolesność uciskowa, nienaturalne ustawienia, zaburzenia ruchomości i czucia- podejrzenie, ran, złamań, oparzeń, odmrożeń

Poszkodowanego nalezy badać w takiej pozycji w jakiej znajduje się po urazie, a osobie nieprzytomnej przede wszystkim trzeba udrożnić drogi oddechowe. Gdy podczas badania stwierdzi się pogorszenie stanu poszkodowanego nalezy je przerwać i przystąpić do ratowania życia.
Po zakończeniu szczegółowego badania nalezy zaopatrzyć ewentualne rany.

9. DALSZA OPIEKA NAD POSZKODOWANYM

- wygodne ułożenie
- komfort termiczny
-komfort psychiczny
-zabezpieczenie rzeczy poszkodowanego
-przekazać informacje o poszkodowanym ekipie medycznej i o czynnościach w czasie udzielania pierwszej pomocy

źródło: " Pierwsza pomoc- podręcznik dla studentów medycyny" dr n. med. Mariusz Goniewicz

TWORZYMY ZWIĄZKI ZAWODOWE OM

Już niebawem - bo w tą sobotę 24 października od godz 11.00 w ŁODZI rozpocznie się I Krajowe spotkanie opiekunów medycznych.
Jest to spotkanie bardzo ważne dla naszej coraz większej grupy zawodowej. Pragniemy założyć nasze związki zawodowe, chcemy by nikt nie decydował o NAS BEZ NAS
Dlatego raz jeszcze proszę o liczne przybycie - pokażmy innym oraz sobie samym iż potrafimy się ZJEDNOCZYĆ I WALCZYĆ O NAS SAMYCH

Jest możliwość noclegu po preferencyjnych cenach dzięki uprzejmości Cynamon Hostel,który to NIEODPŁATNIE użyczył nam sali ...
Wszelkich informacji można uzyskać pod nr telefonu 727 903 833
u organizatora spotkania p. Bogusław Zabiegliński
adres spotkania:
Cynamon Hostel
ul. Sienkiewicza 40
ŁÓDŹ

POZYCJONOWANIE I UDOGODNIENIA DLA PACJENTA

Podobny wpis lecz obszerniejszy jest już na blogu dużo wcześniej, jednak postanowiłam jeszcze raz to opisać tyle, że krócej

CZYNNOŚCI WYKONYWANE PRZEZ CZŁOWIEKA

Dosięganie, pchanie, ciągniecie, podnoszenie, obracanie.

BY UNIKNĄĆ NEGATYWNYCH SKUTKÓW PODCZAS ZMIANY POZYCJI NALEŻY:

• Przekazać pacjentowi informacje/instrukcje ułatwiająca poruszanie się
• Udzielić porad albo asystować choremu przy poruszaniu się
• Wykorzystać dostępne środki mechaniczne
• Przed przystąpieniem do jakiejkolwiek czynności należy ocenić wydolność samoobsługowa pacjenta i zaplanować wykonanie działania.

Stosowanie różnych pozycji ciała i udogodnień pomaga utrzymać określony rodzaj ułożenia ciała pacjenta. Celem zmiany pozycji ciała jest przeciwdziałanie przedłużonemu uciskowi tkanek, co w efekcie powoduje:

• Złagodzenie dolegliwości bólowych
• Zapobieganie odleżynom, przykurczom, zapaleniu płuc
• Pobudzeniu reakcji ortostatycznych
• Wsparcie czynności życiowych, np. oddychania, krążenia, trawienia
• Dobre samopoczucie chorego
• Stworzenie korzystnych warunków do przeprowadzenia rehabilitacji, ćwiczeń gimnastycznych i uruchamiania chorego
• Zachęcanie do samodzielnej aktywności i kontaktów z otoczeniem.

PROFESJONALNE UDOGODNIENIA

• Poduszki z gąbki gumowej
• Poduszki o rożnych kształtach, wypełnione silikonem, żelem, woda, powietrzem, gorczyca, wkładem poliestrowym
• Materace przeciwodleżynowe dynamiczne
• Krążki, wyściółki pośladkowe
• Podkłady z gąbki, z tworzywa piankowego, kształt klinów, mat kostek
• Lejce, drabinki, uchwyty, stoliki
• Worki z piaskiem(ciężkie), służą do unieruchomienia np. pod kończyny dolne lub do wywołania ucisku
• Gąbki
• Kolka pod kolana lub na kark
• Poduszki karkowe
• Łóżko mechaniczne lub elektryczne o regulowanej wysokości(50-80cm), z regulowanym oparciem na plecy wbudowanym w wezgłowiu, profilowane podwójnie łamane lub czterosekcyjne z uchwytami pomagającymi pacjentowi podciągnąć się
• Łuk łóżkowy z metalu lub drewna

NIEPROFESJONALNE UDOGODNIENIA

• Kawałki kożucha, runo owcze lub sztuczne futro
• Poduszki o rożnych rozmiarach i z rożnym wypełnieniem np. pierz, plewy, proso, sztuczne materiały, włosie, siemię
• Koce

SRODKI POMOCNICZE STOSOWANE PRZY ULOZENIU CHORYCH W CELU UNIERUCHOMIENIA: szyny Brauna, pasy mocujące

POZYCJA CIAŁA – to układ ciała ludzkiego w stosunku do poziomu płaszczyzny wyznaczonej np., przez łóżko pacjenta.

PRZECIWWSKAZANIA DOTYCZACE ZMIANY CIAŁA PACJENTA: stany chorobowe z napadami drgawek, gdzie dla dobra pacjenta odstępuje się od częstych zmian pozycji stosując w zamian np., materace wypełnione silikonem lub powietrzem.

NIEBEZPIECZENSTWA - * urazy mechaniczne głowy, kręgosłupa, stawów pacjenta, * urazy kręgosłupa występują u personelu podczas zmiany pozycji pacjenta.

ZASADY STOSOWANE PRZY UKŁADANIU PACJENTA

1. Każdorazowo przed olejna zmiana pozycji, udogodnień, praca jednej osoby lub całego zespołu powinna być dokładnie zaplanowana
2. Ułożenie musi być dostosowane do zmieniającego się stanu ogólnego chorego
3. Ułożenie pacjenta, który ma trudności w samodzielnej zmianie pozycji ciała, należy zmieniac, co 2godz: powinno to być wyznaczone potrzebami chorego i stanem psychoifizyjologicznym organizmu
4. Udogodnienia stosowane, sa w celu odciążenia miejsc narażonych na ucisk, jednak zbyt duża ilość udogodnień jest bledem w sztuce pielęgnowania, mogącym powodować powstawanie odleżyn
5. Udogodnienia zastosowane w określonej pozycji ciała pacjenta są układane od głowy do stop, natomiast przed zmiana pozycji są wyjmowane w stronę przeciwna( od stop w kierunku głowy)
6. Każde z zastosowań udogodnień powinno być zabezpieczone okryciem ochronnym, które jest dobrze naciągnięte bez szwów i załamań od strony ciała pacjenta
7. W ułożeniu pacjenta należy zwrócić uwagę ma: symetrie barków i bioder, prawidłowe ułożenie głowy, ułożenie stop
8. Nie wolno dopuścić do powstania patologicznych pozycji oraz wynikających z tego zniekształceń i powikłań, tj. odleżyn, przykurczy, kurczy mięsni, zaników mięśniowych, zapalenia płuc, zapalenie żył, opadania stop
9. Po każdym ułożeniu należy dokonać w karcie pacjenta lub innej dokumentacji dostępnej na oddziale opisu pozycji lub symbolicznego oznaczenia pozycji i zastosowanych udogodnień oraz godziny dokonanej zmiany.

ZE WZGLĘDU NA UMIEJETNOSCI I MOZLIWOSCI PACJENTA W ZAKRESIE ULOZENIA WYROZNIA SIĘ GRUPY CHORYCH:

1. Niewymagający specjalnego ułożenia, gdyż samodzielnie ja wybiera i zmienia ja w razie potrzeby
2. Niepotrafiący samodzielnie zapewnić sobie wygodnej pozycji ciała ani dokonać jej zmiany
3. u których ułożenie w określonej pozycji ciała jest konieczne ze względu na chorobę lub wynika ze stosowanej metody leczenia pacjenta(pacjenci mogą mieć zachowana zdolność do samodzielnej zmiany pozycji ciała lub wymagać pomocy w tym zakresie)

RODZAJE UŁOŻENIA PACJENTA

Pozycja na plecach – w płaskim ułożeniu na twardym podłożu, stopy na podpórce, pod głowę i krzywiznę lędźwiową zakłada się małą poduszeczkę, pod piety ochraniacze, powyżej zgięć kolanowych w poprzek uda-walki. Można wykorzystać jedna lub kilka poduszek wypełniających przestrzeń miedzy szóstym kręgiem szyjnym i pierwszym piersiowym. Zmniejsza się napięcie mięsni szyi, barków i zagięcia szyi. Poduszka pod okolice lędźwiową zmniejsza napięcie mięsni i zapobiega dolegliwością bólowym. Poduszki powinny tworzyć równię pochyla dającą podparcie głowie barkom, plecom, lędźwiom. Założenie walka wzdłuż uda lub aparatu stabilizującego stopę zabezpiecza rotacje na zewnątrz. Ucisk na piętę można złagodzić prze założenie walka pomiędzy podudzie a piętę. Na okolice łokcia można stosować ochraniacze, natomiast podpórki zapobiegają opadaniu stopy.

Poziome(płaskie) – ułożenie powoduje uspokojenie i odprężenie. Jest to tez lecznicze ułożenie: po operacjach, urazach czaszki, mózgu, złamaniach kręgosłupa i kości miednicy, odbarczenie kręgosłupa.

Półwysokie(normalne, semi-flower) – ułożenie pacjenta, który może się samodzielnie poruszać. Wezgłowie jest podniesione, poduszki zależne od upodobań pacjenta(1 lub 2), pozostałe udogodnienia w zależności od upodobań pacjenta. Należy do codziennych aktywności człowieka.

Wysokie(flower) – ułożenie pacjenta: 1. Z uwypuklona klatka piersiowa za pomocą poduszek i/lub wezgłowia(wezgłowie uniesione, plaska poduszka pod plecami, miękka poduszka pod głowę). Należy zabezpieczyć pacjenta przed zsuwaniem się(dodatkowa poduszka pod pośladki, poduszka zapierające stopy zabezpiecza przed odleżynami). Dodatkowe podparcie pod kończyny górne. 2. Z pochyleniem do przodu(u pacjentów z dusznością spoczynkowa) do podparcia kończyn górnych można wykorzystać stolik na łóżkowy z poduszkami, kończyny górne układa się swobodnie i wygodnie na blacie stolika przykrytym poduszkami. 3. Z opuszczonymi swobodnie kończynami dolnymi( zmniejszanie odpływu krwi żylnej do krążenia małego) kończyny dolne opiera się na stołeczku i okrywa kocem.

Ułożenie wysokie umożliwia aktywność pacjenta, samodzielne jedzenie, daje ulgę przy duszności(chorzy z zaburzeniami krążenia i oddychania, po operacjach tarczycy w przypadku wysokiego ciśnienia środczaszkowego). Chory narażony jest w tej pozycji na powstanie odleżyn(działanie sil ścierających na okolice krzyżowa)
Pozycja półleżąca- podnosimy lekko wezgłowie, reszta części ciała leży
Pozycja półsiedząca- wezgłowie uniesione wyżej, nogi podgięte zabezpieczone wałkami, pod ręce wkładamy poduszki

Pozycja na boku – plecy w tej pozycji powinny być wyprostowane jak u człowieka w pozycji stojącej. Głowę układa się na poduszce, pod która ułożona jest dłoń z wyprostowanymi palcami. Kończyna dolna dalsza w stosunku do materaca jest zgięta w stawie biodrowym i kolanowym, ułożona na poduszce. Należy przeciwdziałać opadaniu stop stosując podpórki. Pozycja stosowana jest w celu zapobiegania odleżynom układa się tez tak pacjentów w pozycji bezpiecznej, chorych z porażeniem połowicznym. Jest to tez ułożenie spoczynkowe i zapobiegające zapaleniu płuc.

Pozycja na boku pozioma(bezpieczna, simsa) – podłoże poziome – stosowana w przypadku pacjentów nieprzytomnych. Daje oparcie z przodu i tylu, nie grozi uciskiem na większe pnie nerwowe, zapobiega zapadnięciu języka do tylu i zachłyśnięciu się wydzielina(odpływa swobodnie na zewnątrz).

1. Chory ułożony na twardym podłożu – głowa swobodnie ułożona na boku. Jedna kończyna górna przed głową zgięta w łokciu, palce wyprostowane. Druga ręka ułożona z tylu w lekkim przygięciu w stawie i odwiedzeniu w stawie barkowym. Kończyna dolna ułożona na materacu w lekkim zgięciu w stawach, kończyna druga zgięta w stawie biodrowym kolanowym oraz podparcie podudzia.
2. Ułożenie na zdrowym boku – pozycja stosowana jest u pacjentów z porażeniem połowicznym. Miękka poduszka pod głową, kończyna górna na materacu ułożona wzdłuż ciała z wyprostowanymi palcami. Druga kończyna górna podparta na poduszce(wałku), w reku zaciśnięty wałek. Kończyna dolna bliższa wyprostowana. Druga kończyna dolna(strona ze zmianami chorobowymi) zgięta w stawie biodrowym i kolanowym, oparta na poduszce (wałku) stopa podparta. W tej pozycji chorego należy chronić przed mechanicznymi urazami o boczne barierki.
3. Ułożenie na chorym boku – stosowana u pacjentów z porażeniem połowicznym. Poduszka miękka pod głowę. Kończyna górna z niedowładem wyprostowane w stawie barkowym(kat 90st) i stawie łokciowym(kat 180st), ręka zaciśnięta na poduszce. Noga sparaliżowana w lekkim ugięciu w stawie biodrowym i kolanowym, stopa oparta. Zdrowa kończyna dolna zgięta w stawach.

Pozycja na boku Pol wysoka – pacjent siedzi z boku łóżka, opierając się swobodnie bokiem o podniesione wezgłowie lub poduszki. Kończyny dolne swobodnie zwisają z łóżka, stopy swobodnie spoczywają na stołeczku. Pozycja ta stosowana jest u pacjentów z wysiękowym zapaleniem opłucnej- chorego układa się na boku zdrowym, pozycja zapewnia większa ruchomość klatki piersiowej. Po stronie chorej zapobiega za pobiega zrostom opłucnej.

Pozycja na boku wysoka – wskazana jak w przypadku pozycji na boku pół wysokiej.

Pozycja na brzuchu – ten rodzaj pozycji można zastosować przy braku przeciwwskazań oraz za akceptacja pacjenta. Wezgłowie opuszczone, stopy chorego należy ułożyć za materacem z podparciem. Pod brzuch podkłada się poduszkę, która umożliwia fizjologiczne wygięcie kręgosłupa i zabezpiecza się przed uciskiem. Ramiona odwiedzone i zwrócone, na zewnatrz umożliwiają całkowite rozprężenie klatki piersiowej. Dłonie z palcami wyprostowanymi lub z włożonymi w nie małymi wałeczkami. Głowa jest ułożona na boku, szczególną uwagę należy zwrócić na ułożenie małżowiny usznej, która powinna być w położeniu fizjologicznym.

Wskazane jest zapobieganie odleżynom, przykurczom, odbarczeniu kręgosłupa, mięsni palców, pośladków, ułożenie lecznicze. U kobiet obarcza się górną okolice ciała, u mężczyzn okolice krocza.

Inne pozycje:

1. Niskie ułożenie głowy(trendelenburga) – płaszczyzna całego łóżka nachylona jest pod katem 10-30st.(głowa skierowana ku dołowi. Pod głową mała, miękka poduszeczka, jako zabezpieczenie przed ześlizgiwaniem się ku pochyłości, nie podnosząc głowy. Pozostałe udogodnienia jak w pozycji na plecach. Przyczynia się do pobudzenia ważnych dla życia ośrodków przy utracie przytomności, wstrząsie, utracie krwi: wytworzenie dostępu do żył centralnych, zapobieganie zatorom powietrznym, zaburzeniom ukrwienia mozg.
2. Wysokie ułożenie kończyn dolnych – w celu właściwego ułożenia stosuje sie poduszki lub szyny z tworzyw piankowych. Można unieść tez cześć nożna łóżka. Unikać należy przesadnego zginania w pachwinie. Pozycja ta jest wskazana u pacjentów, u których należy pobudzić krążenie żylne(zapobiegnie powstawaniu zakrzepów), po operacjach żylnych np. żylaki(zmniejsza krwawienie po operacjach) oraz u pacjentów z opatrunkami gipsowymi(zapobiega powstawaniu obrzęków).
3. Niskie ułożenie kończyn dolnych(anty – trendelenburga”rowna pochyla”) płaszczyzna łóżka nachylona pod katem 30st. Stopy podparte tak, aby pozycja była stabilna. Inne udogodnienia jak wyżej. Gdy nie mamy możliwości ustawienia łóżka w tej pozycji, podkładamy plaska podłużna poduszkę( duża z pieza) układamy od pośladków w gore, a mała poduszeczkę podkładamy pod głowę tworząc” równie pochyla”. Możemy podłożyć poduszeczkę lub wałeczek pod kolana, podpórkę pod stopy, poduszeczki pod piety, płaskie poduszeczki pod ręce.

„Równia pochyła” przyczynia się do pobudzenia krążenia tętniczego, obarczania płuc(zmniejsza ucisk przez narządy wewnętrzne) lepszego kontaktu z otoczeniami. Stosowana jest u pacjentów z zaburzeniami krążenia tętniczego, po operacjach, u osób ze złamanym kręgosłupem szyjnym.