stat4u

sobota, 20 czerwca 2015

POZYCJE UŁOŻENIOWE PACJENTA




BY UNIKNĄĆ NEGATYWNYCH SKUTKÓW PODCZAS ZMIANY POZYCJI NALEŻY:

  • Przekazać pacjentowi informacje/instrukcje ułatwiająca poruszanie się
  • Udzielić porad albo asystować choremu przy poruszaniu się
  • Wykorzystać dostępne środki mechaniczne
  • Przed przystąpieniem do jakiejkolwiek czynności należy ocenić wydolność samoobsługowa pacjenta i zaplanować wykonanie działania.



Stosowanie różnych pozycji ciała i udogodnień pomaga utrzymać określony rodzaj ułożenia ciała pacjenta. Celem zmiany pozycji ciała jest przeciwdziałanie przedłużonemu uciskowi tkanek, co w efekcie powoduje:

  • Złagodzenie dolegliwości bólowych
  • Zapobieganie odleżynom, przykurczom, zapaleniu płuc
  • Pobudzeniu reakcji ortostatycznych
  • Wsparcie czynności życiowych, np. oddychania, krążenia, trawienia
  • Dobre samopoczucie chorego
  • Stworzenie korzystnych warunków do przeprowadzenia rehabilitacji, ćwiczeń gimnastycznych i uruchamiania chorego
  • Zachęcanie do samodzielnej aktywności i kontaktów z otoczeniem.



PROFESJONALNE UDOGODNIENIA

  • Poduszki z gąbki gumowej
  • Poduszki o rożnych kształtach, wypełnione silikonem, żelem, woda, powietrzem, gorczyca, wkładem poliestrowym
  • Materace przeciwodleżynowe dynamiczne
  • Krążki, wyściółki pośladkowe
  • Podkłady z gąbki, z tworzywa piankowego, kształt klinów, mat kostek
  • Lejce, drabinki, uchwyty, stoliki
  • Worki z piaskiem(ciężkie), służą do unieruchomienia np. pod kończyny dolne lub do wywołania ucisku
  • Gąbki
  • Kolka pod kolana lub na kark
  • Poduszki karkowe
  • Łóżko mechaniczne lub elektryczne o regulowanej wysokości(50-80cm), z regulowanym oparciem na plecy wbudowanym w wezgłowiu, profilowane podwójnie łamane lub czterosekcyjne z uchwytami pomagającymi pacjentowi podciągnąć się
  • Łuk łóżkowy z metalu lub drewna

NIEPROFESJONALNE UDOGODNIENIA

  • Kawałki kożucha, runo owcze lub sztuczne futro
  • Poduszki o rożnych rozmiarach i z rożnym wypełnieniem np. pierz, plewy, proso, sztuczne materiały, włosie, siemię
  • Koce

ŚRODKI POMOCNICZE STOSOWANE PRZY UŁOŻENIU CHORYCH W CELU UNIERUCHOMIENIA: szyny Brauna, pasy mocujące

POZYCJA CIAŁA – to układ ciała ludzkiego w stosunku do poziomu płaszczyzny wyznaczonej np., przez łóżko pacjenta.

PRZECIWWSKAZANIA DOTYCZĄCE ZMIANY CIAŁA PACJENTA: stany chorobowe z napadami drgawek, gdzie dla dobra pacjenta odstępuje się od częstych zmian pozycji stosując w zamian np., materace wypełnione silikonem lub powietrzem.

NIEBEZPIECZEŃSTWA - * urazy mechaniczne głowy, kręgosłupa, stawów pacjenta, * urazy kręgosłupa występują u personelu podczas zmiany pozycji pacjenta.

ZASADY STOSOWANE PRZY UKŁADANIU PACJENTA

  1. Każdorazowo przed olejna zmiana pozycji, udogodnień, praca jednej osoby lub całego zespołu powinna być dokładnie zaplanowana
  2. Ułożenie musi być dostosowane do zmieniającego się stanu ogólnego chorego
  3. Ułożenie pacjenta, który ma trudności w samodzielnej zmianie pozycji ciała, należy zmieniąc, co 2godz: powinno to być wyznaczone potrzebami chorego i stanem psychofizjologicznym organizmu
  4. Udogodnienia stosowane, są w celu odciążenia miejsc narażonych na ucisk, jednak zbyt duża ilość udogodnień jest błędem w sztuce pielęgnowania, mogącym powodować powstawanie odleżyn
  5. Udogodnienia zastosowane w określonej pozycji ciała pacjenta są układane od głowy do stop, natomiast przed zmiana pozycji są wyjmowane w stronę przeciwna( od stop w kierunku głowy)
  6. Każde z zastosowań udogodnień powinno być zabezpieczone okryciem ochronnym, które jest dobrze naciągnięte bez szwów i załamań od strony ciała pacjenta
  7. W ułożeniu pacjenta należy zwrócić uwagę ma: symetrie barków i bioder, prawidłowe ułożenie głowy, ułożenie stop
  8. Nie wolno dopuścić do powstania patologicznych pozycji oraz wynikających z tego zniekształceń i powikłań, tj. odleżyn, przykurczy, kurczy mięśni, zaników mięśniowych, zapalenia płuc, zapalenie żył, opadania stop
  9. Po każdym ułożeniu należy dokonać w karcie pacjenta lub innej dokumentacji dostępnej na oddziale opisu pozycji lub symbolicznego oznaczenia pozycji i zastosowanych udogodnień oraz godziny dokonanej zmiany.

ZE WZGLĘDU NA UMIEJETNOSCI I MOZLIWOSCI PACJENTA W ZAKRESIE UŁOŻENIA WYRÓŻNIA SIĘ GRUPY CHORYCH:

  1. Niewymagający specjalnego ułożenia, gdyż samodzielnie ja wybiera i zmienia ja w razie potrzeby
  2. Niepotrafiący samodzielnie zapewnić sobie wygodnej pozycji ciała ani dokonać jej zmiany
  3. u których ułożenie w określonej pozycji ciała jest konieczne ze względu na chorobę lub wynika ze stosowanej metody leczenia pacjenta(pacjenci mogą mieć zachowana zdolność do samodzielnej zmiany pozycji ciała lub wymagać pomocy w tym zakresie)

RODZAJE UŁOŻENIA PACJENTA

Pozycja na plecach – w płaskim ułożeniu na twardym podłożu, stopy na podpórce, pod głowę i krzywiznę lędźwiową zakłada się małą poduszeczkę, pod piety ochraniacze, powyżej zgięć kolanowych w poprzek uda-walki. Można wykorzystać jedna lub kilka poduszek wypełniających przestrzeń miedzy szóstym kręgiem szyjnym i pierwszym piersiowym. Zmniejsza się napięcie mięsni szyi, barków i zagięcia szyi. Poduszka pod okolice lędźwiową zmniejsza napięcie mięsni i zapobiega dolegliwością bólowym. Poduszki powinny tworzyć równię pochyla dającą podparcie głowie barkom, plecom, lędźwiom. Założenie walka wzdłuż uda lub aparatu stabilizującego stopę zabezpiecza rotacje na zewnątrz. Ucisk na piętę można złagodzić prze założenie walka pomiędzy podudzie a piętę. Na okolice łokcia można stosować ochraniacze, natomiast podpórki zapobiegają opadaniu stopy.

Poziome(płaskie) – ułożenie powoduje uspokojenie i odprężenie. Jest to tez lecznicze ułożenie: po operacjach, urazach czaszki, mózgu, złamaniach kręgosłupa i kości miednicy, odbarczenie kręgosłupa.

Półwysokie(normalne, semi-flower) – ułożenie pacjenta, który może się samodzielnie poruszać. Wezgłowie jest podniesione, poduszki zależne od upodobań pacjenta(1 lub 2), pozostałe udogodnienia w zależności od upodobań pacjenta. Należy do codziennych aktywności człowieka.

Wysokie(flower) – ułożenie pacjenta:
 1. Z uwypuklona klatka piersiowa za pomocą poduszek i/lub wezgłowia(wezgłowie uniesione, plaska poduszka pod plecami, miękka poduszka pod głowę). Należy zabezpieczyć pacjenta przed zsuwaniem się(dodatkowa poduszka pod pośladki, poduszka zapierające stopy zabezpiecza przed odleżynami). Dodatkowe podparcie pod kończyny górne.
 2. Z pochyleniem do przodu(u pacjentów z dusznością spoczynkowa) do podparcia kończyn górnych można wykorzystać stolik na łóżkowy z poduszkami, kończyny górne układa się swobodnie i wygodnie na blacie stolika przykrytym poduszkami. 
3. Z opuszczonymi swobodnie kończynami dolnymi( zmniejszanie odpływu krwi żylnej do krążenia małego) kończyny dolne opiera się na stołeczku i okrywa kocem.



Ułożenie wysokie umożliwia aktywność pacjenta, samodzielne jedzenie, daje ulgę przy duszności(chorzy z zaburzeniami krążenia i oddychania, po operacjach tarczycy w przypadku wysokiego ciśnienia śródczaszkowego). Chory narażony jest w tej pozycji na powstanie odleżyn(działanie sil ścierających na okolice krzyżowa)

Pozycja na boku – plecy w tej pozycji powinny być wyprostowane jak u człowieka w pozycji stojącej. Głowę układa się na poduszce, pod która ułożona jest dłoń z wyprostowanymi palcami. Kończyna dolna dalsza w stosunku do materaca jest zgięta w stawie biodrowym i kolanowym, ułożona na poduszce. Należy przeciwdziałać opadaniu stop stosując podpórki. Pozycja stosowana jest w celu zapobiegania odleżynom układa się tez tak pacjentów w pozycji bezpiecznej, chorych z porażeniem połowicznym. Jest to tez ułożenie spoczynkowe i zapobiegające zapaleniu płuc.

Pozycja na boku pozioma(bezpieczna, simsa) – podłoże poziome – stosowana w przypadku pacjentów nieprzytomnych. Daje oparcie z przodu i tylu, nie grozi uciskiem na większe pnie nerwowe, zapobiega zapadnięciu języka do tylu i zachłyśnięciu się wydzielina(odpływa swobodnie na zewnątrz).

  1. Chory ułożony na twardym podłożugłowa swobodnie ułożona na boku. Jedna kończyna górna przed głową zgięta w łokciu, palce wyprostowane. Druga ręka ułożona z tylu w lekkim przygięciu w stawie i odwiedzeniu w stawie barkowym. Kończyna dolna ułożona na materacu w lekkim zgięciu w stawach, kończyna druga zgięta w stawie biodrowym kolanowym oraz podparcie podudzia.
  2. Ułożenie na zdrowym boku pozycja stosowana jest u pacjentów z porażeniem połowicznym. Miękka poduszka pod głową, kończyna górna na materacu ułożona wzdłuż ciała z wyprostowanymi palcami. Druga kończyna górna podparta na poduszce(wałku), w reku zaciśnięty wałek. Kończyna dolna bliższa wyprostowana. Druga kończyna dolna(strona ze zmianami chorobowymi) zgięta w stawie biodrowym i kolanowym, oparta na poduszce (wałku) stopa podparta. W tej pozycji chorego należy chronić przed mechanicznymi urazami o boczne barierki.
  3. Ułożenie na chorym bokustosowana u pacjentów z porażeniem połowicznym. Poduszka miękka pod głowę. Kończyna górna z niedowładem wyprostowane w stawie barkowym(kat 90st) i stawie łokciowym(kat 180st), ręka zaciśnięta na poduszce. Noga sparaliżowana w lekkim ugięciu w stawie biodrowym i kolanowym, stopa oparta. Zdrowa kończyna dolna zgięta w stawach.

Pozycja na boku półwysoka – pacjent siedzi z boku łóżka, opierając się swobodnie bokiem o podniesione wezgłowie lub poduszki. Kończyny dolne swobodnie zwisają z łóżka, stopy swobodnie spoczywają na stołeczku. Pozycja ta stosowana jest u pacjentów z wysiękowym zapaleniem opłucnej- chorego układa się na boku zdrowym, pozycja zapewnia większa ruchomość klatki piersiowej. Po stronie chorej zapobiega za pobiega zrostom opłucnej.

Pozycja na boku wysoka – wskazana jak w przypadku pozycji na boku pół wysokiej.

Pozycja na brzuchu – ten rodzaj pozycji można zastosować przy braku przeciwwskazań oraz za akceptacja pacjenta. Wezgłowie opuszczone, stopy chorego należy ułożyć za materacem z podparciem. Pod brzuch podkłada się poduszkę, która umożliwia fizjologiczne wygięcie kręgosłupa i zabezpiecza się przed uciskiem. Ramiona odwiedzone i zwrócone, na zewnatrz umożliwiają całkowite rozprężenie klatki piersiowej. Dłonie z palcami wyprostowanymi lub z włożonymi w nie małymi wałeczkami. Głowa jest ułożona na boku, szczególną uwagę należy zwrócić na ułożenie małżowiny usznej, która powinna być w położeniu fizjologicznym.



Wskazane jest zapobieganie odleżynom, przykurczom, odbarczeniu kręgosłupa, mięsni palców, pośladków, ułożenie lecznicze. U kobiet obarcza się górną okolice ciała, u mężczyzn okolice krocza.

Inne pozycje:

  1. Niskie ułożenie głowy(trendelenburga) – płaszczyzna całego łóżka nachylona jest pod katem 10-30st.(głowa skierowana ku dołowi. Pod głową mała, miękka poduszeczka, jako zabezpieczenie przed ześlizgiwaniem się ku pochyłości, nie podnosząc głowy. Pozostałe udogodnienia jak w pozycji na plecach. Przyczynia się do pobudzenia ważnych dla życia ośrodków przy utracie przytomności, wstrząsie, utracie krwi: wytworzenie dostępu do żył centralnych, zapobieganie zatorom powietrznym, zaburzeniom ukrwienia mózg.
  2. Wysokie ułożenie kończyn dolnych – w celu właściwego ułożenia stosuje sie poduszki lub szyny z tworzyw piankowych. Można unieść tez cześć nożną łóżka. Unikać należy przesadnego zginania w pachwinie. Pozycja ta jest wskazana u pacjentów, u których należy pobudzić krążenie żylne(zapobiegnie powstawaniu zakrzepów), po operacjach żylnych np. żylaki(zmniejsza krwawienie po operacjach) oraz u pacjentów z opatrunkami gipsowymi(zapobiega powstawaniu obrzęków).
  3. Niskie ułożenie kończyn dolnych(anty – trendelenburga”rownIa pochyla”) płaszczyzna łóżka nachylona pod katem 30st. Stopy podparte tak, aby pozycja była stabilna. Inne udogodnienia jak wyżej. Gdy nie mamy możliwości ustawienia łóżka w tej pozycji, podkładamy plaska podłużna poduszkę( duża z pieza) układamy od pośladków w gore, a mała poduszeczkę podkładamy pod głowę tworząc” równie pochyla”. Możemy podłożyć poduszeczkę lub wałeczek pod kolana, podpórkę pod stopy, poduszeczki pod piety, płaskie poduszeczki pod ręce.

Równia pochyła” przyczynia się do pobudzenia krążenia tętniczego, obarczania płuc(zmniejsza ucisk przez narządy wewnętrzne) lepszego kontaktu z otoczeniami. Stosowana jest u pacjentów z zaburzeniami krążenia tętniczego, po operacjach, u osób ze złamanym kręgosłupem szyjnym.


Opis ułożenia, udogodnienia, modyfikacje /notatki z zajęć/



Pozycja płaska na plecach. Ułatwia ona rozprężenie dolnych płatów płuc przez zwiększenie zakresu ruchów oddechowych prze­pony. Chory leży płasko, jedynie pod głową może mieć Jasiek. Ta­ką pozycję stosuje się często na krótki okres czasu, np. po punkcji lędźwiowej, bezpośrednio po znieczuleniu ogólnym i na przemian z pozycją półsiedzącą w pierwszych dwóch dobach po zabiegu ope­racyjnym.
Przy dłuższym leżeniu w pozycji poziomej należy podłożyć cho­remu w okolicę wygięcia lędźwiowego mały jasiek lub złożony ręcznik w celu podparcia kręgosłupa i zniesienia bólu. Stopy trzeba oprzeć na podpórce, aby przeciwdziałać tworzeniu się końskiej stopy. Górne przykrycie, nad stopami chorego, nie może być na­prężone (szczególnie, gdy nie ma podpórki). W tym przypadku moż­na go nie podkładać pod materac, tylko zwinąć w wałeczek i uło­żyć poza stopami. Pod pięty należy dać kółeczka z waty, a powy­żej zgięć kolanowych i pod okolicę ścięgna Achillesa małe wałecz­ki, aby zapewnić wygodne ułożenie kończyn dolnych i rozluźnić mięśnie brzucha. Należy też zwrócić uwagę na to, aby barki i bio­dra leżały w linii symetrycznej.
W schorzeniach kręgosłupa, w których układa się chorych na dłuższy czas w pozycji poziomej na plecach, siatka łóżka musi być specjalnie mocno napięta, jeżeli zaś ugina się pod ciężarem cho­rego pod materac należy podłożyć deskę, opierając ją na ra­mach łóżka.

Pozycja pozioma na boku. Rozróżniamy pozycje poziome na boku z kończyną górną skierowaną nad głową ku górze, na boku z rotacją do przodu z kończyną górną skierowaną ku górze i do przodu oraz na boku z rotacją do tyłu i obu kończynami górnymi skierowanymi ku górze. Wszystkie te pozycje można dodatkowo stosować z pochyleniem łóżka tak, aby głowa znajdowała się po­niżej kończyn dolnych (pozycja Trendelenburga). Celem tych po­zycji jest ułatwienie drenażu oskrzeli (usunięcie z nich wydzieliny), przy czym pozycja boczna pozioma ułatwia odpływ wydzieliny z dolnych płatów płuca, pozycja boczna z rotacją do przodu — z segmentów tylnych dolnych płatów, a z rotacją do tyłu — z przed­nich dolnych płatów płuca. Czas trwania drenażu określa lekarz.
Inna pozycja pozioma na boku, z rotacją do przodu jest sto­sowana u chorych nieprzytomnych jako tzw. pozycja bezpieczna.

Pozycja bezpieczna. Przy ułożeniu na lewym boku w tej pozycji, lewa kończyna górna prawie wyprostowana w stawie łokciowym jest ułożona za plecami chorego, a prawa, zgięta w stawie łokcio­wym, leży przed chorym. Płasko ułożona dłoń może być podłożona pod policzek, ewentualnie pod głowę daje się jasiek. Lewa kończy­na dolna prawie wyprostowana spoczywa swobodnie, a prawa zgię­ta w stawie biodrowym i kolanowym opiera się na kończynie lewej. Ułożenie w pozycji bezpiecznej daje oparcie i z przodu i z tyłu, nie grozi uciskiem na większe pnie nerwowe, zapobiega opadnięciu ję­zyka do tyłu i zachłyśnięciu się wydzieliną, która odpływa na zewnątrz. Po 2 godzinach należy zmienić pozycję choremu, ukła­dając go w ten sposób tylko na drugim boku.

Pozycja półwysoka. Polega ona na wyższym uniesieniu górnej części tułowia; jest to ułożenie pośrednie między pozycją poziomą a siedzącą. Najczęściej w ten sposób leżą chorzy, którzy nie mają wskazań do specjalnych pozycji w łóżku. Poduszki, niezależnie od sposobu ułożenia, muszą tworzyć równię pochyłą, dając podparcie lędźwiom, plecom, barkom i głowie chorego. Głowa musi być na jednej linii z kręgosłupem, to znaczy nie odchylona ani do tyłu, ani do przodu. Pochylenia głowy na boki muszą być krótkotrwałe. Udogodnienia stosuje się zależnie od potrzeby chorego.

Pozycja boczna. Pozycja boczna może być prawo- lub lewo­stronna. Chorzy na serce układają się na boku prawym, aby znieść ucisk okolicy serca. Chorych z lewostronnym schorzeniem płuc układa się na boku lewym, aby zdrowe płuco mogło swobodnie oddychać-rekompensując wyłączenie chorego płuca z funkcji fizjologicznej. Ciężko chorym ułożonym w pozycji bocznej należy za-podparcie pleców leżącym na boku np. lewym zgina się obie kończyny biodrowych i kolanowych. Między obie kończyny, a zwłaszcza między kolana, kładzie się miękką poduszkę.
Jezeli choremu jest wygodniej leżeć z prawą kończyną bardziej zgiętą od lewej, należy ją podeprzeć poduszką. Podparcie trzeba dać także prawej kończynie górnej, spoczywającej przed ^horym. Czasami chory odrzuca górną kończynę ku tyłowi, przechylając całą górną część tułowia w tę stronę. Takie ułożenie ułatwia od­dychanie.
Całe plecy należy podeprzeć wałkiem lub wąską poduszką zło­żoną wzdłuż, wpół. Sposób i wysokość ułożenia poduszek pod gło­wą może być różny — zależnie od upodobań chorego.

Pozycja wysoka siedząca. Polega ona na ułożeniu chorego pra­wie w pozycji siedzącej. Stosuje się ją w chorobach płuc i krąże­nia, ułatwia bowiem oddychanie przez zmniejszenie ucisku na klatkę piersiową.
Przy pozycji wysokiej poduszki układa się różnie, regulując wy­sokość ułożenia odpowiednim podniesieniem wezgłowia. W tym ułożeniu konieczne jest dodanie podparcia pod kończyny górne i gumowego kręgu pod pośladki; stopy należy oprzeć na podpórce i dać kółka z waty pod pięty.
W celu ustalenia pozycji chorego można dać wałek pod uda, lepiej jednak unieść nieco wyżej łóżko w nogach, a pod zgięcia kolanowe podłożyć małe, miękkie wałki. Zbyt duże zgięcie nóg w kolanach powoduje ucisk trzewi na przeponę, utrudniając chorym oddychanie.
W celu przeciwdziałania zsuwaniu się materaca z wezgłowia na­leży przestrzeń w nogach, między materacem a łóżkiem, wypełnić kocem, wałkiem ltp.

Pozycja wysoka z pochyleniem do przodu. Pozycja ta jest sto­sowana przy dużej duszności, ponieważ klatka piersiowa w tej po­zycji jest wolna od ucisku. Chory siedzi w łóżku nie opierając się w ogóle o poduszki, które dają tylko dobre podparcie dla oko­licy ciała od pośladków do pasa. Na plecy pacjenta zarzuca się lekkie, ciepłe okrycie. Przed chorym, dla oparcia kończyn górnych, ustawia się okryty kocem stolik „przyjaciel", na którym można położyć poduszkę. W przypadku braku takiego stolika kładzie się deskę na dwóch oparciach krzeseł przysuniętych do łóżka. Kończyny dolne chorego należy ułożyć wygodnie, swobodnie, bez dużego zgięcia w kolanach Pod pośladki podłożyć krąg gumowy

NA EGZAMINACH UŻYWANE SĄ TEŻ INNE NAZWY POZYCJI UŁOŻENIOWYCH
-pozycja kardiologiczna
-pozycja drenażowa
-pozycja przeciwstrząsowa
-pozycja odbarczająca

Przy okazji tego wpisu poruszę też  pewien problem jaki często poruszacie w wiadomościach.

Jak przesunąć w łóżku pacjenta o dużych gabarytach?

Najlepsze w tym przypadku są ślizgi ale jeśli ich nie mamy pod ręką na oddziale lub w domu pacjenta proponuję inną metodę.
   Kiedy mam pacjenta dużego wagowo w opiece domowej,  sparaliżowanego lub niewspółpracującego , który obsunął mi się w łóżku w stronę nóg lub na bok, wystarczy podejść z wygodnej dla nas strony ( tej w którą chcemy przesunąć podopiecznego) , chwycić za prześcieradło lub podkład i mocno pociągnąć . Wtedy pacjent przesunie się wraz z prześcieradłem do zamierzonego przez nas miejsca niezależnie czy jest to przesunięcie w stronę wezgłowia czy na boki. Przy tej czynności zapieramy się nogami (kolanami) o łóżko, nie pochylamy się, a wykorzystujemy siłę swoich ramion. Jest to najbardziej skuteczna metoda jaką stosuję w opiece w domu pacjenta. 

zdjęcia pochodzą z różnych medycznych źródeł i stron internetowych, np. www. pandm.org, docplayer, pl, qwe.wiki

10 komentarzy:

  1. Ale beznadziejna muzyka, nie wiem w dodatku jak to badziewie wyłączyć. :/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. nikt Cię na siłę tu nie trzyma

      Usuń
    2. no to masz zagadkę pozazdrościć 'błyskotliwości' ja wyłączam raz dwa ( słucham swojej) i robię testy, bardzo pomocny blog :)

      Usuń
  2. Masz coś do Jeana Michela Jarre?

    OdpowiedzUsuń
  3. bardzo fajna stronka i przede wszystkim pomocna :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Dzień dobry,
    jaka jest wskazana pozycja dla osoby starszej,leżącej z niewydolnością krążenia (Obrzęki kończyn dolnych, rzężenie nad polami płucnymi), która pozycja sprzyja ustępowaniu, a przynajmniej zmniejszaniu się nasilenia duszności i kaszlu.
    Uprzejmie proszę o odpowiedź.

    OdpowiedzUsuń
  5. This website really has all the information and facts
    I needed concerning this subject and didn't know
    who to ask.

    OdpowiedzUsuń
  6. "Miło" zobaczyć własne rysunki na waszej stronie.
    Szkoda że autor podpisując się nie napisał skąd pochodzą materiały.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. bardzo mi przykro ale nie znam autora, proszę w takim razie przeczytać dokładnie na końcu tekstu. Może warto podać autora, bo "anonima" raczej nie wpiszę. Rysunki są w wielu miejscach w internecie i nigdzie nie można było znaleźć źródła

      Usuń