BY
UNIKNĄĆ NEGATYWNYCH SKUTKÓW PODCZAS ZMIANY POZYCJI NALEŻY:
- Przekazać pacjentowi informacje/instrukcje ułatwiająca poruszanie się
- Udzielić porad albo asystować choremu przy poruszaniu się
- Wykorzystać dostępne środki mechaniczne
- Przed przystąpieniem do jakiejkolwiek czynności należy ocenić wydolność samoobsługowa pacjenta i zaplanować wykonanie działania.
Stosowanie
różnych pozycji ciała i udogodnień pomaga utrzymać określony
rodzaj ułożenia ciała pacjenta. Celem zmiany pozycji ciała jest
przeciwdziałanie przedłużonemu uciskowi tkanek, co w efekcie
powoduje:
- Złagodzenie dolegliwości bólowych
- Zapobieganie odleżynom, przykurczom, zapaleniu płuc
- Pobudzeniu reakcji ortostatycznych
- Wsparcie czynności życiowych, np. oddychania, krążenia, trawienia
- Dobre samopoczucie chorego
- Stworzenie korzystnych warunków do przeprowadzenia rehabilitacji, ćwiczeń gimnastycznych i uruchamiania chorego
- Zachęcanie do samodzielnej aktywności i kontaktów z otoczeniem.
PROFESJONALNE
UDOGODNIENIA
- Poduszki z gąbki gumowej
- Poduszki o rożnych kształtach, wypełnione silikonem, żelem, woda, powietrzem, gorczyca, wkładem poliestrowym
- Materace przeciwodleżynowe dynamiczne
- Krążki, wyściółki pośladkowe
- Podkłady z gąbki, z tworzywa piankowego, kształt klinów, mat kostek
- Lejce, drabinki, uchwyty, stoliki
- Worki z piaskiem(ciężkie), służą do unieruchomienia np. pod kończyny dolne lub do wywołania ucisku
- Gąbki
- Kolka pod kolana lub na kark
- Poduszki karkowe
- Łóżko mechaniczne lub elektryczne o regulowanej wysokości(50-80cm), z regulowanym oparciem na plecy wbudowanym w wezgłowiu, profilowane podwójnie łamane lub czterosekcyjne z uchwytami pomagającymi pacjentowi podciągnąć się
- Łuk łóżkowy z metalu lub drewna
NIEPROFESJONALNE
UDOGODNIENIA
- Kawałki kożucha, runo owcze lub sztuczne futro
- Poduszki o rożnych rozmiarach i z rożnym wypełnieniem np. pierz, plewy, proso, sztuczne materiały, włosie, siemię
- Koce
ŚRODKI
POMOCNICZE STOSOWANE PRZY UŁOŻENIU CHORYCH W CELU UNIERUCHOMIENIA:
szyny Brauna, pasy mocujące
POZYCJA
CIAŁA – to układ
ciała ludzkiego w stosunku do poziomu płaszczyzny wyznaczonej np.,
przez łóżko pacjenta.
PRZECIWWSKAZANIA
DOTYCZĄCE ZMIANY CIAŁA PACJENTA:
stany chorobowe z napadami drgawek, gdzie dla dobra pacjenta
odstępuje się od częstych zmian pozycji stosując w zamian np.,
materace wypełnione silikonem lub powietrzem.
NIEBEZPIECZEŃSTWA
- * urazy mechaniczne głowy, kręgosłupa, stawów pacjenta, * urazy
kręgosłupa występują u personelu podczas zmiany pozycji pacjenta.
ZASADY
STOSOWANE PRZY UKŁADANIU PACJENTA
- Każdorazowo przed olejna zmiana pozycji, udogodnień, praca jednej osoby lub całego zespołu powinna być dokładnie zaplanowana
- Ułożenie musi być dostosowane do zmieniającego się stanu ogólnego chorego
- Ułożenie pacjenta, który ma trudności w samodzielnej zmianie pozycji ciała, należy zmieniąc, co 2godz: powinno to być wyznaczone potrzebami chorego i stanem psychofizjologicznym organizmu
- Udogodnienia stosowane, są w celu odciążenia miejsc narażonych na ucisk, jednak zbyt duża ilość udogodnień jest błędem w sztuce pielęgnowania, mogącym powodować powstawanie odleżyn
- Udogodnienia zastosowane w określonej pozycji ciała pacjenta są układane od głowy do stop, natomiast przed zmiana pozycji są wyjmowane w stronę przeciwna( od stop w kierunku głowy)
- Każde z zastosowań udogodnień powinno być zabezpieczone okryciem ochronnym, które jest dobrze naciągnięte bez szwów i załamań od strony ciała pacjenta
- W ułożeniu pacjenta należy zwrócić uwagę ma: symetrie barków i bioder, prawidłowe ułożenie głowy, ułożenie stop
- Nie wolno dopuścić do powstania patologicznych pozycji oraz wynikających z tego zniekształceń i powikłań, tj. odleżyn, przykurczy, kurczy mięśni, zaników mięśniowych, zapalenia płuc, zapalenie żył, opadania stop
- Po każdym ułożeniu należy dokonać w karcie pacjenta lub innej dokumentacji dostępnej na oddziale opisu pozycji lub symbolicznego oznaczenia pozycji i zastosowanych udogodnień oraz godziny dokonanej zmiany.
ZE
WZGLĘDU NA UMIEJETNOSCI I MOZLIWOSCI PACJENTA W ZAKRESIE UŁOŻENIA
WYRÓŻNIA SIĘ GRUPY CHORYCH:
- Niewymagający specjalnego ułożenia, gdyż samodzielnie ja wybiera i zmienia ja w razie potrzeby
- Niepotrafiący samodzielnie zapewnić sobie wygodnej pozycji ciała ani dokonać jej zmiany
- u których ułożenie w określonej pozycji ciała jest konieczne ze względu na chorobę lub wynika ze stosowanej metody leczenia pacjenta(pacjenci mogą mieć zachowana zdolność do samodzielnej zmiany pozycji ciała lub wymagać pomocy w tym zakresie)
RODZAJE
UŁOŻENIA PACJENTA
Pozycja
na plecach –
w
płaskim ułożeniu na twardym podłożu, stopy na podpórce, pod
głowę i krzywiznę lędźwiową zakłada się małą poduszeczkę,
pod piety ochraniacze, powyżej zgięć kolanowych w poprzek
uda-walki. Można wykorzystać jedna lub kilka poduszek
wypełniających przestrzeń miedzy szóstym kręgiem szyjnym i
pierwszym piersiowym. Zmniejsza się napięcie mięsni szyi, barków
i zagięcia szyi. Poduszka pod okolice lędźwiową zmniejsza
napięcie mięsni i zapobiega dolegliwością bólowym. Poduszki
powinny tworzyć równię pochyla dającą podparcie głowie barkom,
plecom, lędźwiom. Założenie walka wzdłuż uda lub aparatu
stabilizującego stopę zabezpiecza
rotacje na zewnątrz. Ucisk na piętę można złagodzić prze
założenie walka pomiędzy podudzie a piętę. Na okolice łokcia
można stosować ochraniacze, natomiast podpórki zapobiegają
opadaniu stopy.
Poziome(płaskie)
– ułożenie
powoduje uspokojenie i odprężenie. Jest to tez lecznicze ułożenie:
po operacjach, urazach czaszki, mózgu, złamaniach kręgosłupa i
kości miednicy, odbarczenie kręgosłupa.
Półwysokie(normalne,
semi-flower) –
ułożenie pacjenta,
który może się samodzielnie poruszać. Wezgłowie jest
podniesione, poduszki zależne od upodobań pacjenta(1 lub 2),
pozostałe udogodnienia w zależności od upodobań pacjenta. Należy
do codziennych aktywności człowieka.
Wysokie(flower)
– ułożenie
pacjenta:
1. Z uwypuklona klatka piersiowa za pomocą poduszek i/lub
wezgłowia(wezgłowie uniesione, plaska poduszka pod plecami, miękka
poduszka pod głowę). Należy zabezpieczyć pacjenta przed zsuwaniem
się(dodatkowa poduszka pod pośladki, poduszka zapierające stopy
zabezpiecza przed odleżynami). Dodatkowe podparcie pod kończyny
górne.
2. Z pochyleniem do przodu(u pacjentów z dusznością
spoczynkowa) do podparcia kończyn górnych można wykorzystać
stolik na łóżkowy z poduszkami, kończyny górne układa się
swobodnie i wygodnie na blacie stolika przykrytym poduszkami.
3. Z
opuszczonymi swobodnie kończynami dolnymi( zmniejszanie odpływu
krwi żylnej do krążenia małego) kończyny dolne opiera się na
stołeczku i okrywa kocem.
Ułożenie
wysokie umożliwia aktywność pacjenta, samodzielne jedzenie, daje
ulgę przy duszności(chorzy z zaburzeniami krążenia i oddychania,
po operacjach tarczycy w przypadku wysokiego ciśnienia
śródczaszkowego). Chory narażony jest w tej pozycji na powstanie
odleżyn(działanie sil ścierających na okolice krzyżowa)
Pozycja
na boku – plecy
w tej pozycji powinny być wyprostowane jak u człowieka w pozycji
stojącej. Głowę układa się na poduszce, pod która ułożona
jest dłoń z wyprostowanymi palcami. Kończyna dolna dalsza w
stosunku do materaca jest zgięta w stawie biodrowym i kolanowym,
ułożona na poduszce. Należy przeciwdziałać opadaniu stop
stosując podpórki. Pozycja stosowana jest w celu zapobiegania
odleżynom układa się tez tak pacjentów w pozycji bezpiecznej,
chorych z porażeniem połowicznym. Jest to tez ułożenie
spoczynkowe i zapobiegające zapaleniu płuc.
Pozycja
na boku pozioma(bezpieczna, simsa) – podłoże poziome –
stosowana w
przypadku pacjentów nieprzytomnych. Daje oparcie z przodu i tylu,
nie grozi uciskiem na większe pnie nerwowe, zapobiega zapadnięciu
języka do tylu i zachłyśnięciu się wydzielina(odpływa swobodnie
na zewnątrz).
- Chory ułożony na twardym podłożu – głowa swobodnie ułożona na boku. Jedna kończyna górna przed głową zgięta w łokciu, palce wyprostowane. Druga ręka ułożona z tylu w lekkim przygięciu w stawie i odwiedzeniu w stawie barkowym. Kończyna dolna ułożona na materacu w lekkim zgięciu w stawach, kończyna druga zgięta w stawie biodrowym kolanowym oraz podparcie podudzia.
- Ułożenie na zdrowym boku – pozycja stosowana jest u pacjentów z porażeniem połowicznym. Miękka poduszka pod głową, kończyna górna na materacu ułożona wzdłuż ciała z wyprostowanymi palcami. Druga kończyna górna podparta na poduszce(wałku), w reku zaciśnięty wałek. Kończyna dolna bliższa wyprostowana. Druga kończyna dolna(strona ze zmianami chorobowymi) zgięta w stawie biodrowym i kolanowym, oparta na poduszce (wałku) stopa podparta. W tej pozycji chorego należy chronić przed mechanicznymi urazami o boczne barierki.
- Ułożenie na chorym boku – stosowana u pacjentów z porażeniem połowicznym. Poduszka miękka pod głowę. Kończyna górna z niedowładem wyprostowane w stawie barkowym(kat 90st) i stawie łokciowym(kat 180st), ręka zaciśnięta na poduszce. Noga sparaliżowana w lekkim ugięciu w stawie biodrowym i kolanowym, stopa oparta. Zdrowa kończyna dolna zgięta w stawach.
Pozycja
na boku półwysoka – pacjent
siedzi z boku łóżka, opierając się swobodnie bokiem o
podniesione wezgłowie lub poduszki. Kończyny dolne swobodnie
zwisają z łóżka, stopy swobodnie spoczywają na stołeczku.
Pozycja ta stosowana jest u pacjentów z wysiękowym zapaleniem
opłucnej- chorego układa się na boku zdrowym, pozycja zapewnia
większa ruchomość klatki piersiowej. Po stronie chorej zapobiega
za pobiega zrostom opłucnej.
Pozycja
na boku wysoka – wskazana
jak w przypadku pozycji na boku pół wysokiej.
Pozycja
na brzuchu – ten
rodzaj pozycji można zastosować przy braku przeciwwskazań oraz za
akceptacja pacjenta. Wezgłowie opuszczone, stopy chorego należy
ułożyć za materacem z podparciem. Pod brzuch podkłada się
poduszkę, która umożliwia fizjologiczne wygięcie kręgosłupa i
zabezpiecza się przed uciskiem. Ramiona odwiedzone i zwrócone, na
zewnatrz umożliwiają całkowite rozprężenie klatki piersiowej.
Dłonie z palcami wyprostowanymi lub z włożonymi w nie małymi
wałeczkami. Głowa jest ułożona na boku, szczególną uwagę
należy zwrócić na ułożenie małżowiny usznej, która powinna
być w położeniu fizjologicznym.
Wskazane
jest zapobieganie odleżynom, przykurczom, odbarczeniu kręgosłupa,
mięsni palców, pośladków, ułożenie lecznicze. U kobiet obarcza
się górną okolice ciała, u mężczyzn okolice krocza.
Inne
pozycje:
- Niskie ułożenie głowy(trendelenburga) – płaszczyzna całego łóżka nachylona jest pod katem 10-30st.(głowa skierowana ku dołowi. Pod głową mała, miękka poduszeczka, jako zabezpieczenie przed ześlizgiwaniem się ku pochyłości, nie podnosząc głowy. Pozostałe udogodnienia jak w pozycji na plecach. Przyczynia się do pobudzenia ważnych dla życia ośrodków przy utracie przytomności, wstrząsie, utracie krwi: wytworzenie dostępu do żył centralnych, zapobieganie zatorom powietrznym, zaburzeniom ukrwienia mózg.
- Wysokie ułożenie kończyn dolnych – w celu właściwego ułożenia stosuje sie poduszki lub szyny z tworzyw piankowych. Można unieść tez cześć nożną łóżka. Unikać należy przesadnego zginania w pachwinie. Pozycja ta jest wskazana u pacjentów, u których należy pobudzić krążenie żylne(zapobiegnie powstawaniu zakrzepów), po operacjach żylnych np. żylaki(zmniejsza krwawienie po operacjach) oraz u pacjentów z opatrunkami gipsowymi(zapobiega powstawaniu obrzęków).
- Niskie ułożenie kończyn dolnych(anty – trendelenburga”rownIa pochyla”) płaszczyzna łóżka nachylona pod katem 30st. Stopy podparte tak, aby pozycja była stabilna. Inne udogodnienia jak wyżej. Gdy nie mamy możliwości ustawienia łóżka w tej pozycji, podkładamy plaska podłużna poduszkę( duża z pieza) układamy od pośladków w gore, a mała poduszeczkę podkładamy pod głowę tworząc” równie pochyla”. Możemy podłożyć poduszeczkę lub wałeczek pod kolana, podpórkę pod stopy, poduszeczki pod piety, płaskie poduszeczki pod ręce.
„Równia
pochyła” przyczynia się do pobudzenia krążenia tętniczego,
obarczania płuc(zmniejsza ucisk przez narządy wewnętrzne) lepszego
kontaktu z otoczeniami. Stosowana jest u pacjentów z zaburzeniami
krążenia tętniczego, po operacjach, u osób ze złamanym
kręgosłupem szyjnym.
Opis
ułożenia, udogodnienia, modyfikacje /notatki z zajęć/
Pozycja płaska na plecach. Ułatwia ona rozprężenie dolnych płatów
płuc przez zwiększenie zakresu ruchów oddechowych przepony.
Chory leży płasko, jedynie pod głową może mieć Jasiek. Taką
pozycję stosuje się często na krótki okres czasu, np. po punkcji
lędźwiowej, bezpośrednio po
znieczuleniu ogólnym i na przemian z
pozycją półsiedzącą w pierwszych dwóch dobach po zabiegu
operacyjnym.
Przy dłuższym leżeniu w pozycji poziomej
należy podłożyć choremu w
okolicę wygięcia lędźwiowego mały jasiek lub złożony ręcznik
w celu podparcia kręgosłupa i zniesienia bólu. Stopy trzeba oprzeć
na podpórce, aby przeciwdziałać tworzeniu się końskiej stopy.
Górne przykrycie, nad stopami chorego, nie może być naprężone
(szczególnie, gdy nie ma podpórki). W tym przypadku można
go nie podkładać pod materac, tylko zwinąć w wałeczek i ułożyć
poza stopami. Pod pięty należy dać kółeczka z waty, a powyżej
zgięć kolanowych i pod okolicę ścięgna Achillesa małe
wałeczki, aby zapewnić wygodne ułożenie kończyn dolnych i
rozluźnić mięśnie brzucha. Należy
też zwrócić uwagę na to, aby barki i biodra
leżały w linii symetrycznej.
W schorzeniach kręgosłupa, w których układa
się chorych na dłuższy czas w pozycji
poziomej na plecach, siatka łóżka musi być specjalnie
mocno napięta, jeżeli zaś ugina się pod ciężarem chorego
pod materac należy podłożyć deskę, opierając ją na ramach
łóżka.
Pozycja pozioma na boku. Rozróżniamy
pozycje poziome na boku z kończyną
górną skierowaną nad głową ku górze, na boku z
rotacją do przodu z kończyną górną skierowaną ku górze i do
przodu oraz na boku z rotacją do tyłu
i obu kończynami górnymi skierowanymi
ku górze. Wszystkie te pozycje można dodatkowo stosować
z pochyleniem łóżka tak, aby głowa znajdowała się poniżej
kończyn dolnych (pozycja Trendelenburga). Celem tych pozycji
jest ułatwienie drenażu oskrzeli (usunięcie z nich wydzieliny),
przy czym pozycja boczna pozioma ułatwia
odpływ wydzieliny z dolnych płatów płuca, pozycja boczna z
rotacją do przodu — z segmentów
tylnych dolnych płatów, a z rotacją do tyłu — z przednich
dolnych płatów płuca. Czas trwania drenażu określa lekarz.
Inna pozycja pozioma na boku, z rotacją do
przodu jest stosowana u chorych
nieprzytomnych jako tzw. pozycja bezpieczna.
Pozycja bezpieczna. Przy
ułożeniu na lewym boku w tej pozycji, lewa
kończyna górna prawie wyprostowana w stawie łokciowym jest
ułożona za plecami chorego, a prawa, zgięta w stawie łokciowym,
leży przed chorym. Płasko ułożona dłoń może być podłożona
pod policzek, ewentualnie pod głowę
daje się jasiek. Lewa kończyna dolna prawie wyprostowana
spoczywa swobodnie, a prawa zgięta
w stawie biodrowym i kolanowym opiera się na kończynie lewej.
Ułożenie w pozycji bezpiecznej daje
oparcie i z przodu i z tyłu, nie grozi uciskiem na większe pnie
nerwowe, zapobiega opadnięciu języka
do tyłu i zachłyśnięciu się wydzieliną, która odpływa na
zewnątrz. Po 2 godzinach należy
zmienić pozycję choremu, układając
go w ten sposób tylko na drugim boku.
Pozycja półwysoka. Polega
ona na wyższym uniesieniu górnej części
tułowia; jest to ułożenie pośrednie między pozycją poziomą a
siedzącą. Najczęściej w ten sposób leżą chorzy, którzy nie
mają wskazań do specjalnych pozycji w
łóżku. Poduszki, niezależnie od sposobu ułożenia, muszą
tworzyć równię pochyłą, dając podparcie lędźwiom,
plecom, barkom i głowie chorego. Głowa musi być na jednej
linii z kręgosłupem, to znaczy nie odchylona ani do tyłu, ani
do przodu. Pochylenia głowy na boki muszą być krótkotrwałe.
Udogodnienia stosuje się zależnie od
potrzeby chorego.
Pozycja boczna. Pozycja
boczna może być prawo- lub lewostronna.
Chorzy na serce układają się na boku prawym, aby znieść ucisk
okolicy serca. Chorych z lewostronnym schorzeniem płuc układa
się na
boku lewym, aby zdrowe płuco mogło swobodnie oddychać-rekompensując wyłączenie
chorego płuca z funkcji fizjologicznej. Ciężko chorym ułożonym w
pozycji bocznej należy za-podparcie
pleców leżącym
na boku np. lewym zgina się obie kończyny biodrowych
i kolanowych. Między obie kończyny, a zwłaszcza między
kolana, kładzie się miękką poduszkę.
Jezeli
choremu jest wygodniej leżeć z prawą kończyną bardziej zgiętą
od lewej, należy ją podeprzeć poduszką. Podparcie trzeba dać
także prawej kończynie górnej, spoczywającej przed ^horym.
Czasami
chory odrzuca górną kończynę ku tyłowi, przechylając całą
górną część tułowia w tę stronę. Takie ułożenie ułatwia
oddychanie.
Całe
plecy należy podeprzeć wałkiem lub wąską poduszką złożoną
wzdłuż, wpół. Sposób i wysokość ułożenia poduszek pod głową
może być różny — zależnie od upodobań chorego.
Pozycja
wysoka siedząca. Polega
ona na ułożeniu chorego prawie
w pozycji siedzącej. Stosuje się ją w chorobach płuc i krążenia,
ułatwia bowiem oddychanie przez zmniejszenie ucisku na klatkę
piersiową.
Przy
pozycji wysokiej poduszki układa się różnie, regulując wysokość
ułożenia odpowiednim podniesieniem wezgłowia. W tym ułożeniu
konieczne jest dodanie podparcia pod kończyny górne i
gumowego kręgu pod pośladki; stopy należy oprzeć na podpórce i
dać kółka z waty pod pięty.
W celu
ustalenia pozycji chorego można dać wałek pod uda, lepiej
jednak unieść nieco wyżej łóżko w nogach, a pod zgięcia
kolanowe
podłożyć małe, miękkie wałki. Zbyt duże zgięcie nóg w
kolanach powoduje ucisk trzewi na przeponę, utrudniając chorym
oddychanie.
W celu
przeciwdziałania zsuwaniu się materaca z wezgłowia należy
przestrzeń w nogach, między materacem a łóżkiem, wypełnić
kocem,
wałkiem ltp.
Pozycja
wysoka z pochyleniem do przodu. Pozycja
ta jest stosowana
przy dużej duszności, ponieważ klatka piersiowa w tej pozycji
jest wolna od ucisku. Chory siedzi w łóżku nie opierając się w
ogóle o poduszki, które dają tylko dobre podparcie dla okolicy
ciała od pośladków do pasa. Na plecy pacjenta zarzuca się lekkie,
ciepłe okrycie. Przed chorym, dla oparcia kończyn górnych, ustawia
się okryty kocem stolik „przyjaciel", na którym można
położyć
poduszkę. W przypadku braku takiego stolika kładzie się deskę
na dwóch oparciach krzeseł przysuniętych do łóżka. Kończyny
dolne
chorego należy ułożyć wygodnie, swobodnie, bez dużego zgięcia
w kolanach Pod pośladki podłożyć krąg gumowy
-pozycja kardiologiczna
-pozycja drenażowa
-pozycja przeciwstrząsowa
-pozycja odbarczająca
Przy okazji tego wpisu poruszę też pewien problem jaki często poruszacie w wiadomościach.
Jak przesunąć w łóżku pacjenta o dużych gabarytach?
Najlepsze w tym przypadku są ślizgi ale jeśli ich nie mamy pod ręką na oddziale lub w domu pacjenta proponuję inną metodę.
Kiedy mam pacjenta dużego wagowo w opiece domowej, sparaliżowanego lub niewspółpracującego , który obsunął mi się w łóżku w stronę nóg lub na bok, wystarczy podejść z wygodnej dla nas strony ( tej w którą chcemy przesunąć podopiecznego) , chwycić za prześcieradło lub podkład i mocno pociągnąć . Wtedy pacjent przesunie się wraz z prześcieradłem do zamierzonego przez nas miejsca niezależnie czy jest to przesunięcie w stronę wezgłowia czy na boki. Przy tej czynności zapieramy się nogami (kolanami) o łóżko, nie pochylamy się, a wykorzystujemy siłę swoich ramion. Jest to najbardziej skuteczna metoda jaką stosuję w opiece w domu pacjenta.
zdjęcia pochodzą z różnych medycznych źródeł i stron internetowych, np. www. pandm.org, docplayer, pl, qwe.wiki
Ale beznadziejna muzyka, nie wiem w dodatku jak to badziewie wyłączyć. :/
OdpowiedzUsuńnikt Cię na siłę tu nie trzyma
Usuńno to masz zagadkę pozazdrościć 'błyskotliwości' ja wyłączam raz dwa ( słucham swojej) i robię testy, bardzo pomocny blog :)
UsuńMasz coś do Jeana Michela Jarre?
OdpowiedzUsuńbardzo fajna stronka i przede wszystkim pomocna :)
OdpowiedzUsuńDzień dobry,
OdpowiedzUsuńjaka jest wskazana pozycja dla osoby starszej,leżącej z niewydolnością krążenia (Obrzęki kończyn dolnych, rzężenie nad polami płucnymi), która pozycja sprzyja ustępowaniu, a przynajmniej zmniejszaniu się nasilenia duszności i kaszlu.
Uprzejmie proszę o odpowiedź.
This website really has all the information and facts
OdpowiedzUsuńI needed concerning this subject and didn't know
who to ask.
"Miło" zobaczyć własne rysunki na waszej stronie.
OdpowiedzUsuńSzkoda że autor podpisując się nie napisał skąd pochodzą materiały.
bardzo mi przykro ale nie znam autora, proszę w takim razie przeczytać dokładnie na końcu tekstu. Może warto podać autora, bo "anonima" raczej nie wpiszę. Rysunki są w wielu miejscach w internecie i nigdzie nie można było znaleźć źródła
UsuńCiekawy post
OdpowiedzUsuń